Een vakantie naar huis

Een ‘vakantie’ naar huis geboekt

Spreekwoord
‘Zoals een bloem de zon nodig heeft om bloem te worden, zo heeft een mens liefde nodig om mens te worden.’

‘Investeer mijn energie graag in iets wat toevoegt aan mijn groei’ 

Dit blog ga ik nu typen maar ik kan het nog niet uploaden, want het was een verrassing dat: IK GEWOON EEN VAKANTIE NAAR NEDERLAND HEB GEBOEKT! J OH MY GOD: Ik heb gewoon één retourticket Australië-Nederland geboekt en ga jullie in real-life weer even zien!
 

Ik kan niet wachten om jullie even te knuffelen, liefde op te halen en te geven, met jullie te praten in real-life, dichtbij jullie te zijn en daarna weer met een frisse travel blik terug te gaan. Hoe het proces van een ticket boeken is gegaan, waarop ik mijn keuze heb gebaseerd vertel ik jullie in dit blog. Misschien zijn jullie vooral benieuwd waarom en hoe ik het als verrassing heb kunnen houden.

Jullie reizen ondertussen al bijna 11 maanden met mij mee door middel van foto´s, filmpjes, (spraak)berichtjes en mijn blogs. Daarnaast kan ik jullie soms ook gewoon zien doormiddel van facetimen. Wat maakt die digitale wereld het ook leuk hé?:)! Je zou kunnen denken dat door de digitale wereld het gemis niet zo groot zou moeten zijn. Ik zeg oprecht dat ik het leventje van thuis niet doe missen. Oké, tuurlijk mis ik soms wel even een momentje met vrienden of familie, maar dat  is de prijs die je ervoor betaald om op reis te zijn.  Tot op een paar weken geleden heb ik daar geen problemen mee gehad omdat wat ik er voor terug kreeg zoveel meer waard is en zoveel zwaarder woog. Ik had alle avonturen die ik tot nu toe heb gemaakt voor geen goud willen missen. Heimwee heeft daarom mijn reisstemming niet beïnvloed. Maar zoals jullie in mijn laatste blogs konden lezen zat ‘thuis’ afgelopen weken ineens veel in mijn hoofd. De balans tussen wat het reizen me nu oplevert en wat ik thuis (voor mijn gevoel mis) is veranderd in balans. Tevens hebben jullie kunnen lezen dat ik nog niet klaar ben met Australië en het reisleventje. Ik wil zo lang mogelijk van dit leventje genieten omdat het zo fantastisch is en bij me past. Ik heb mijn tweede jaar visa, maar ik voel dat ik geen twee jaar weg van huis kan zijn, zonder ‘eventjes’ thuis te zijn geweest. Ik voel namelijk dat Nederland bij me wegglijdt en dat is stiekem best raar. Vandaar dat Nederland de laatste weken ineens veel in mijn hoofd spookte. Even BBQ-en met vrienden, even een terrasje pakken, nieuwe woningen van vrienden zien, nieuwe vriendjes ontmoeten of gewoon lekker op de fiets door Utrecht fietsen. Hopelijk weer even die verbondenheid met thuis voelen, omringd zijn door mensen die je kennen waar je liefde mee kan delen. Vanaf het moment dat ik mezelf even thuis zag, ging die gedachte ook niet meer uit mijn hoofd. Échter had ik met mezelf 11 maanden afgesproken dat als ik in het vliegtuig naar Nederland terug stap, dat het einde van mijn reis zou zijn. Ik probeerde daarom de gedachte om een ticket naar huis te boeken weer aan de kant te drukken. Tevens zou ik een super leuk vooruitzicht hebben namelijk dat mijn liefste pa naar mijn nieuwe woonplek Cairns in Australië zou komen voor een vakantie samen. Een ones-in-a-life time ervaring zou je dat kunnen noemen. Met dat idee voel ik me échte een bofkont / geluksvogel. Mijn dierbare willen mij gewoon komen opzoeken aan de andere kant van de wereld. Ik zei daarom vaak tegen mezelf: ‘Annick houdt op met die gedachte over thuis want daar is alles nog hetzelfde en je wilt daar toch niet zijn. ‘Ben sterk en investeer je geld maar lekker in andere dingen dan een vliegticket.’ Ik stelde mezelf weer allerlei vragen zoals wat zou het me opleveren? Wat wil ik ermee bereiken? Wat wil ik momenteel? Ik weet alles zal hetzelfde zijn en mijn vrienden en familie houden ook nog van me als ik een half jaar later terug ben. Ik besprak mijn gevoelens met meerdere mensen om me heen en kropte ze gelukkig niet op. Het was fijn dat zoveel mensen om me heen een luisterend oor boden maar ze konden geen beslissing voor me maken. Op reis moet je je eigen keuzes maken en dat is soms knap lastig. Mijn gedachtes blijven malen over ´een vakantie naar huis’ om even thuis te kunnen zijn of hier blijven en lekker met papa gaan reizen. Veel mensen zouden het antwoord wel weten en kiezen voor de laatste optie, maar ik blijf echter langere tijd besluitloos. Dat gevoel maakte me de laatste weken een beetje gek en mijn emoties liepen daardoor soms even hoog op. Ik vond het eng om een keuze te maken omdat ik ook een beetje van ‘het padje af was’. Mijn gevoel volgen lukte dus even niet zo goed dit keer. Ik voel mezelf té verwend, egoïstisch en vooral heel shit als ik het plan reizen met papa eind augustus van de baan af zou gooien. Maar als ik mijn ogen sloot en heel eerlijk was naar mezelf zag ik me maar op één plek en dat is even thuis. Ik geef het even tijd, want misschien kost het wat langer de tijd om mijn nieuwe woonplek eigen te maken. Tevens heb ik geen dramatische heimwee. Ik heb soms gewoon even behoefte en meer zin om bij het thuisfront te zijn dan hier. Niet gek dat deze gevoelens had na 11 maanden weg van huis. Echter raakte ik soms even met mezelf in gevecht omdat ik niet toe wilde geven aan het idee ‘even naar huis’ omdat dit tegen mijn voornemens in gaat. Of ik het gewoon mega spannend vind om weer even thuis te zijn, want ik kan wel voorspellen dat het een rollercoaster in emoties gaat worden. Ik heb het daarom steeds lange tijd proberen weg te drukken. Ik bel mijn vader die week ontzettend veel en de gesprekken zijn vaak lang. Ik wilde hem niet teleurstellen door te zeggen dat ik misschien liever even naar huis kom. Hij zei dat ik eerlijk moest zijn naar mezelf en het heel volwassen zou zijn als ik voor mezelf durfde te besluiten dat dit nu even het beste is. Zijn woorden en meelevende reactie gaven me kracht. Ik durfde te kiezen voor wat goed voor me is op dat moment, ongeacht dat het vreselijk jammer is dat onze reisplannen van de baan af worden geslagen. Onze reis in Australië komt misschien dan later nog wel. Ik weet niet goed hoe ik pap hiervoor kan bedanken, maar die knuffel op Schiphol gaat zeer intents worden!
Iedereen zegt ook altijd volg je hart, doe wat goed voelt en sta achter je gemaakte keuze. Gelukkig heb ik gedurende mijn leven veel juiste keuzes gemaakt en kan ik vertrouwen op mijn gevoel. Vandaar mijn besluit: Ik ga ´even terug naar huis´.  Ik hoef niet sterk te zijn als de optie er is om even naar huis te gaan. Behoefte om even op te laden bij mensen die mij door en door kennen en van wie ik echt houd. Even het leventje van thuis weer proeven en hopelijk daarmee een nieuwe, frisse (travel)blik en energie creëren om te starten aan deel 2.
De keuze is gemaakt en nu moet ik niet meer te veel denken maar doen en het vastleggen. Ik duik achter de computer en boek een retourtickets Cairns – Amsterdam J!
De vliegticket stroomt in mijn mailbox en ik word blij. Yiehoeeee schreeuw ik tegen mijn huisgenoten. Ik heb even een ticket naar huis geboekt. Nog geen uur later wordt dat gevoel toch wel even gedempt. Ik heb ergens een zeer dubbel gevoel bij het geboekte ticket omdat ik mijn vader, ongeacht zijn fijne reactie, voor mijn gevoel toch moet teleurstellen dat de reis in Australië het (voor nu) niet gaat worden. Tevens denk ik ook; wat ga ik toch in Nederland doen? Want ik weet dat ik daar nog niet wil zijn en nog niet uit Australië weg wil.  Maar ik doe het om even op te laden en ik moet het gewoon zien als ‘vakantie’. Even momenten en ervaringen met vrienden en familie te maken en even dichtbij jullie te zijn. Zodat ik er vervolgens (misschien wel) weer een langere tijd er tegen aan kan. Het is gewoon een luxe dat ik deze optie heb en ik pak hem ook gewoon.

Tot mijn ontdekking heeft achter deze keuze ook een acceptatie proces plaats gevonden die energie kostte. Het acceptatie proces dat ik misschien toch nog langere tijd weg ga zijn van huis of voel dat ik nog niet klaar ben voor Nederland. Ik heb geaccepteerd dat, ongeacht wat andere van mij verwachten, ik kies voor een ander leven dan in Nederland. Ik kies voor een ander leven omdat ik voel dat ik daar pas, ik daar blij van wordt en mezelf ben. Misschien is dit laatste lastig om te begrijpen voor jullie, maar het voelde soms een beetje als ‘uit de kast komen’. Omdat ik met deze levenskeuze even afwijk van het normale Nederlandse leven. Ik zet grote vraagtekens bij wat is een normaal leven, maar je begrijpt wel wat ik bedoel denk ik. Vier het leven, ben gelukkig en maak er het mooiste van want je leeft maar één keer. Met andere woorden Leef je mooiste leven! Durf risico’s te nemen, heb lef om jezelf te zijn en om je dromen te volgen. Ik denk dat ik daar momenteel behoorlijk hoog op scoor. En die gedachte geeft een dikke lach op mijn gezicht J Tevens is iedere dag een nieuwe bewustwording, waardoor ik alleen nog maar blijf groeien. En even gas terug nemen brengt me weer veel nieuwe wijze inzichten. Het is niet altijd makkelijk ,want door alle ruimte en mogelijkheden die ik heb vliegen er ontzettend veel gedachtes door mijn hoofd. Maar ondanks even gas terug nemen, sta ik niet stil.
Tot op heden krijg ik ook veel reacties van mensen die het stoer vinden en dat zij die stap niet durven nemen. Dat vindt ik altijd zonde om te horen. ‘Do not worry that your live is turning you upside down. How do you know that the side you are used to, is better than the one to come?
 Ik vind het zonde om mijn keuze te laten leiden door angst, want 9 van de 10 keer maken we dan juist de keuze die we in ons hart eigenlijk zouden willen. Ik begrijp de angsten ook zeker hoor, ik ervaar ze nu en dan ook nog vaak genoeg. Totally normal. We houden ons ook graag vast aan zekerheid die we al hebben/kennen. Iets kwijtraken raakt ons vaak ook hard en diep. En dat willen we natuurlijk niet voelen. Maar weet je, tegenover zekerheid staat uitdaging. Door uitdaging dingen te doen, stappen uit onze comfortzone te nemen, daardoor voel ik me althans ALIVE!
Verandering is niet eng! Het is nodig om vooruit te gaan. Daarmee leg ik mezelf soms ook wel een grote druk op, groeien, en groter en beter worden. Als ik oprecht gelukkig ben met waar ik op dit moment in het leven sta, is dat toch ook helemaal goed? Dat laatste is moeilijk voor een rupsje nooit genoeg zoals mij. Maar wees niet bang voor verandering. Misschien verlies je goede dingen, maar misschien bouw je betere dingen opJ!  
Ik hoop dat ik na mijn travelbreak weer energie heb om mijn eigen geluk en dromen weer na te kunnen streven. Ik ontdek mezelf, maak mijn eigen levenspad naar geluk, pak kansen en grijp alle mogelijkheden die het leven te bieden heeft met beide handen aan en durf daarbij out of the box the gaan. Het is niet altijd makkelijk want de enige dag voel ik me een soort nietsnut die doelloos door het leven gaat. De andere dag voel me vrijer, rijker en krachtiger dan ooit. Pieken en succes ervaringen maken is namelijk ook een reis en geen bestemming.

Als echte kletskont was het moeilijk om mijn mond te houden en het als verrassing te laten. Natuurlijk kon ik het niet voor de 100% als verrassing laten. Mijn vader, mijn broer en mijn vriendin die gaat trouwen heb ik direct ingelicht over ‘mijn vakantie in Nederland’. Ik houd trouwens geen betere reactie van mijn vader kunnen verwachten op mijn keuze om even naar huis te komen. Door zijn fijne reactie durfde ik langzaam ook ineens te verheugen op het even thuis komen. Een bruiloft meemaken en even momenten delen met vrienden en familie. Er is niks zo moois in het leven als geluk en liefde delen met dierbare, familie en vrienden.
Mama en Paul wilde ik eigenlijk ook verrassen door opeens voor de deur te staan. Echter heb ik daar toch langere tijd over na gedacht en leek het me  misschien toch een té grote schok als ik ineens voor hun neus zou staan. Ik had hun daarom een aantal weken geleden met een leuk telefoontje verrast dat ik even terug kom naar Nederland J! Door ze te hebben ingelicht konden ze ook voorpret hebben over mijn thuiskomst!
Dat ik het voor de rest van mijn thuiskomst als verrassing heb gelaten is ook mede omdat ik mijn vriendinnen op een feestje wilde verrassen en niet mijn 3,5 week meteen volgepland wilde hebben. Ik leef hier zo met de dag en niet meer met een agenda. Een jaar geleden zou ik het iedereen al hebben laten weten en zat elk moment van de dag al bijna vol gepland. Nu laat ik het gewoon spontaan gebeuren en zie ik wel waar ik behoefte aan heb op die dag of wat er op het pad komt in die week. Het heeft niks te maken met dat ik jullie niet wil zien, echt wel!  Ik vlieg niet voor niks terug en het duurt 30uur in totaal met twee keer overstappen. Vroeger vond ik een 12 uur durende busreis naar Oostenrijk al lang, maar dit is gewoon een heen + terugreis Oostenrijk in één dag. Als drukte maker wordt het een moeilijke opgave om op mijn billen te blijven zitten, maar gelukkig kijk ik er totaal niet tegenop. De vliegvelden en alle mensen om me heen heeft altijd wel iets leuks.

De dag voor mijn vertrek naar Nederland
Als je me vraagt hoeveel uur ik geslapen heb, kan ik alleen maar antwoorden met té weinig. Ik kon de een na laatste dag niet goed slapen, maar werd met ongelofelijk veel energie wakker. Je kan het denk ik beter adrenaline noemen. Het besef is er dat ik morgenvroeg gewoon in het vliegtuig stap. Wat er vandaag nog op de planning staat? Teveel misschien. Tas inpakken, laatste wasjes draaien, kamer schoonmaken en nog een laatste avondshift werken. Eigenlijk zo’n dag zoals jullie normaal gesproken ook hebben voordat je op vakantie gaat. Niet geheel stressloos. Je denkt nog van alles te moeten doen. Ik, als chaotisch persoon, vergeet dan ook nog eens een lijstje te maken waardoor ik helemaal van links naar rechts ga. Zo loop ik namelijk door het shoppingscentrum om nog een paar laatste spullen te kopen, laat ik me nog even verleiden voor een paar nieuwe schoenen (die eigenlijk helemaal niet nodig zijn) en vallen mijn ogen nog op een mooie jurk in de etalagés. Vervolgens loop ik het shoppingscentrum uit zonder het aankoopartikel wat mijn doel was, een nieuwe koffer. Ik zou namelijk graag mijn spullen in een koffer willen doen i.p.v. die backpack. Als ik de prijzen zie, is de keuze snel gemaakt. Ik ga het gewoon in mijn backpack proppen. Geen overbodige kosten maken dacht ik. Maar als ik naar mijn kleren kijk denk ik, dit wil ik stiekem eigenlijk ook wel meenemen en dat truitje ook nog. Ik ga natuurlijk met iedereen even afspreken en wil er dan wel leuk uitzienJ! Als het allerlaatste kledingstuk in de backpack zit, past er ook echt niks meer bij.
Oké, hophophop, snel schiet ik mijn werkkleren aan en loop ik in een sneltrein vaart naar het werk wat mij altijd zo’n 25 min kost. Net op tijd begin ik mijn (voorlopige) laatste werkshift bij het Restaurant. Als ik dat dienblad in mijn handen heb, voel ik gewoon dat ik shake. Mijn lijf zit vol spierspanning en adrenaline. Mijn leukste collega, Lizzie, zorgt dat onze laatste werkavond samen een top avond wordt. Lekker relax, met veel grapjes is het een leuke avond op werk.
Tevens zag ik een Nederlandse familie genieten van een kangaroe / krodile steak waar ik natuurlijk even een praatje mee ging maken. Je zult het niet geloven, maar ze hebben morgen ook een vlucht naar Amsterdam. Kijk, dat voelt fijn. Ik weet dat ik morgen met deze mensen vanuit Cairns tot aan Amsterdam kan reizen. Als ik thuis kom bereid ik mijn eten om mee te nemen voor, zeg ik nog even afscheid van een paar huisgenoten (voor de zoveelste keer afscheid nemen) en duik ik mijn bed in om te gaan slapen.
Tringgg…. 5uur ’s ochtends 16 augustus, de wekker gaat. Ik heb vannacht denk ik maar 3 uurtjes geslapen, maar wil zonder stress vandaag vertrekken. Ik heb ’s ochtends de tijd om nog lekker even te ontbijten (ik ga nooit de deur trouwens nooit uit zonder te ontbijten en drink een kop koffie. Even een momentje om te beseffen wat ik allemaal aan het doen ben. Soms gaat het reisleventje allemaal zo snel. Met flikkerende koplamplichten, getoeter en open raam komt mijn Australische collega aangereden en roept GOODMORNING DARLING.  Toetoetoet, Ik jump in de auto met al mijn spullen en tot mijn verbazing staat de song ‘coming home aan’. We rijden met zonsopgang naar Cairns Airport. Daar stond ik dan ineens weer, op dezelfde plek waar een 2,5 maand geleden nog afscheid nam van Paul, mama en Rens. Lizzie heeft moeite om afscheid van mij te nemen en zou dolgraag mee naar Nederland gaan. Ze is verliefd op onze Dutch boys, festivals en sociale, bourgondische leefstijltje. We drinken een laatste koffie samen en spreken af dat we elkaar of in Australië of in Nederland nog gaan zien.

En dan begint de reis terug naar huis of ook wel mijn andere thuis. En of ik ben veranderd? Ja zeker, dat zou anders ook niet goed zijn. Of ik  nog goed kan aarde hier, dat ga ik ontdekken. 

Tot snel!