Op vakantie in eigen land

13 september 2018 - Cairns, Australië

‘Op vakantie in eigen land’
Waar de meeste mensen dromen om ooit een reis naar Australië te maken,  had ik even een retourtje Australië-Nederland geboekt. Nou even op en neer was het eigenlijk niet, want het was een reis van 27 uur met 2 overstappen. Na meer dan 15.000 kilometer te hebben gereisd stond ik ineens weer met beide benen op Nederlandse bodem namelijk Schiphol Airport in Amsterdam. Die kleine stad die bijna iedere internationale reiziger, gek maar waar, toch kent. Een hoofdstuk om misschien trots op te zijn, maar waar ik ook altijd blij was om te kunnen zeggen: ‘No i’m not living in Amsterdam but in a big town called Veldoven in the South of the Netherlands. Waarbij je dan wel mocht uitleggen dat Zuid-Nederland maar 2 uurtjes rijden is (dat is voor de Australiërs helemaal niks.

Mijn aankomst voelde in het begin nog even heel onwerkelijk. Al snel trilde mijn telefoon want ik kreeg een smsje: ‘Ik sta bij exit 3’. Het was een bericht van papa. Bij het lezen gierden de kriebels door mijn lijf want ik kon niet wachten om hem eindelijk weer te zien na 11 maanden. Tijdens het wachten bij de bagageband maakte ik nog een laatste praatje met wat andere reizigers die zeer toevallig ook in Cairns(mijn huidige woonplek in Australië)  wonen en ook op vakantie gingen naar in Nederland. We hadden nummers uitgewisseld en afgesproken dat we in Cairns een keer samen gaan eten. Toen ik mijn backpack op de bagageband zag liggen, trok ik hem er zo snel als kon vanaf en rende met mijn bagage karretje naar exit 3. Toen de deuren open gingen en ik mijn vader daar zag staan, begon ik te rennen en riep hard: ‘Yeaaaah, paps’. We gaven elkaar een dikke kus en slaan elkaar in de armen. We pakken elkaar wel meer dan stevig vast. We lieten elkaar los, keken elkaar  in de ogen aan en herhaalde de dikke knuffel nogmaals. Jeetje wat voelt dat fijn, een vaderlijke knuffel en een zoen. Dit had gemist!
Het kletsen begon en we benoemden in de eerste 5 minuten al wel  3x dat we het fijn vonden om weer herenigd te zijn. Toen we in de auto zaten pakte ik een aantal keren zijn hand vast en genoot dat ik weer bij hem was. Maar als ik om me heen keek werd mijn stemming echter gedempt. Geen zonnestraal te bekennen, geen kustlijn te zien, geen bergen, geen auto’s waar de surfplanken op het dak liggen. Nee, koud en regenachtig, een gestructureerde infrastructuur met grote borden boven mijn hoofd en  vlaktes van weilanden met koeien en windmolens. Tjaaa, het besef: Dit is dus mijn eigen koude kikkerlandje: Nederland. Ik haal diep adem en voel een leegte want stiekem mis ik Australië meteen.

Een warm ontvangst
De eerste nacht sliep ik bij papa om even 24uur samen met hem te kunnen zijn. Bij binnenkomst stond er een grote bos bloemen voor me klaar. Tevens had hij boven een hemels warm bedje opgemaakt. Wat een heerlijk warm onthaal. Ik voel me verwend. We brachten de dag samen door met samen ontbijten, fietsen, wandelen en koken. Het voelde niet alsof ik 11 maanden was weg geweest. Toen we ‘s avonds samen op de bank zaten en een flauwe serie keken, kroop ik wel heel dicht tegen hem aan. Op dat moment voelde ik wel dat ik lange tijd was weg geweest. Onder een dubbel dons deken (want 19 graden was voor mij ontzettend koud) viel ik heerlijk in slaap.
Na één dag bij papa te zijn geweest was het tijd om naar Veldhoven te gaan en vrienden te gaan verrassen. Het nachtje bij papa voelde heerlijk zodat ik even kon wennen. Het voelde een beetje alsof ik even ondergedoken had gezeten. Zodra ik de auto in stapte, voelde ik de benauwdheid en spanning toenemen in mijn lichaam. Vanaf het moment dat ik Veldhoven binnen kwam gereden kreeg ik ook ineens flinke zweet handen. Jeetje, ik schrok van deze lichamelijke reactie. Waarom mijn lichaam zo heftig reageerde geen idee. Misschien was ik gespannen voor de reactie van anderen over hoe ze het zouden vinden om mij weer te zien of de oordelen die anderen over mij en mijn leven hadden of was het toch de reactie dat ik hier nog niet wilde zijn.
Een tweede warm welkom want thuis bij mama hingen posters met welkom thuis en op mijn bed lag een kussentje en een deken met een foto uit Australië. Wauw, ik voelde me meer dan speciaal met zulke welkoms gebaren. Echter wist ik me niet zo goed een houding aan te nemen en was ik opmerkelijk stil de eerste dagen. In plaats van dat blije meisje met een glimlach die normaal altijd rond stuiterde en de oren van iedereens kop af kletste, was ik stil en emotioneel. Even leekk ik te moeten wennen, aan de cultuurschok die ik onderging.
Dan is de avond aangebroken waar ik de laatste weken in Cairns vaak aan had gedacht. Want als ik daar mijn ogen sloot, zag ik mezelf op het feest van Lisa tussen mijn vriendinnen staan. Na 11 maanden had ik mezelf weer eens flink opgemaakt en hakken aangedaan. Ik was klaar om naar het feest te gaan en iedereen daar te gaan verrassen. Toen ik onderaan het appartementencomplex stond, moest ik aanbellen om binnen gelaten te worden. Ik ging bewust niet voor de camera staan zodat Lisa me niet kon zien. Lisa nam op en riep hallo, wie is daar. Ik antwoordde met: ‘ doe de deur maar open, maar dat gebeurde niet. Toen ik voor de tweede keer aanbelde en wel voor de camera stond hoorde ik Lisa hardop zeggen: ‘Huh…neee dit meen je niet…. Annick? Toen ik het slot van de deur af hoorde gaan, rende ik het trappengat in. Lisa stond boven te wachten en riep verbazingwekkend.  Nee, wat doe jij hier? Ik antwoordde met: Mee met jullie de liefde vieren. (Het feest was namelijk een 10-jarig jubileum van haar relatie). De rest van de vriendinnen stonden nog in de woonkamer en hadden gelukkig nog niks in de gaten. Toen ik bij de voordeur stond hoorde ik dat het feest al flink opgang was want het klonk erg luitrustig. De gezonde zenuwen liepen wat op maar toen stapte ik binnen en opende de woonkamer deur. Ik riep heel hard: Surprise! Ineens werd het stil, mensen kijken me met grote ogen aan en na een paar tellen begonnen de meiden te gillen. Mijn vriendinnen, ‘het kippenhok rende met open armen naar me toe en begonnen me te omhelzen. Wauw..wat een geweldig moment. Het moment waarop je je weer verbonden voelt met je vriendinnen en onvoorwaardelijke vriendschap voelt. Ik ben gewoon nog een kipje van het kippenhok.

De dagen erna          
Ik liet mensen weten dat ik weer even in Nederland was en mijn telefoon stond vanaf dat moment rood gloeiend. Mensen wilde graag met me afspreken, mij zien en bijkletsen. Volkomen begrijpelijk en dat was wederzijds. Ik schaf direct een mini agenda aan om orde te krijgen in de afspraken die ik maak. Maar als ik telkens alle berichten met afspraak dates voel ik dat iedereen aan me trekt. De intentie om mij te willen zien vind ik super lief en dankbaar, maar dat mensen iets van me willen benauwd me. Ik wilde niet alles vol plannen want mijn batterijtje met energie was niet zo vol. Normaal zou ik mijn energie halen uit zoveel mogelijk te doen. Maar afgelopen weken stond ik nog in de status ‘gas terug nemen’. Ik kwam ook als verrassing met als doel om energie op te halen en ‘Go with the flow’. Doen wat goed voelt, was mijn voornemen van thuis zijn. Ik moest dus accepteren dat ik niet alles kon en keuzes moest maken. Dat laatste gaf een dubbel gevoel. Durven kiezen voor mezelf voelde ergens krachtig maar tegelijkertijd had ik het gevoel dat ik anderen mensen misschien zou teleurstellen of te weinig aandacht zou geven. Ik moest dat gevoel gauw proberen los te laten. Ik moest leren leven vanuit het besef dat de dingen even zijn zoals ze zijn.

Op 25 Augustus werd ik met koppijn en een flesjes water langs mijn bed wakker. Ik dacht auw, auw auw, maar tegelijkertijd wauw wauw wauw. Wat een ontzettend gave, bijzondere, mooie, liefdevolle, feestelijke, geweldige onvergetelijke dag heb ik gisteren gehad. Want op 24 Augustus 2018 was de bruiloft van één van mijn goede vriendinnen Claudia. Bijzonder fijn dat ik deze dag toch kon bijwonen en de liefde en geluk kon vieren met haar en mijn medevriendinnen. Naast mijn aanwezigheid had ik nog een mooi gedicht voorgedragen aan haar, waardoor ik het gevoel kreeg alles te hebben kunnen geven, wat op dat moment mogelijk was.

Rollercoaster
Ik scheur van de ene lunchafspraak naar  het andere etentje en drink de ene borrel naar de andere borrel. Vaak kwam ik te laat op de afspraakjes omdat ik onderweg nog praatjes maakte met Veldhovenaren die ik tegenkwam. Het was fijn maar gek om weer rond te fietsen in Veldhoven. Want ineens viel ik als vakantieganger vanuit mijn reisleven in het normale, dagelijkse werkleven van iedereen. Het Nederlandse levensritme en de mentaliteit die ik niet meer was gewend. De afgelopen maanden heb ik zoveel gezien, zoveel meegemaakt, zoveel prikkels gehad en hier was voor mijn gevoel niks veranderd en alles nog hetzelfde. Ik botste voor mijn gevoel met iedereen. En het voelde daarom soms alsof ik van Veldhoven was vervreemd. Ik kon er namelijk niet aarde. Dat is natuurlijk ook niet gek na 11 maanden weg te zijn geweest en een totaal ander leven te hebben gehad. Maar ik vond het wel moeilijk om dat te accepteren of te aanvaren. Ik realiseerde dat Veldhoven te klein is geworden voor mij.

Bezoek Utrecht
De angst of ik ooit nog in Nederland kan aarde spookte daarom veel door mijn hoofd. Ik wilde die gedachte uit mijn hoofd zetten maar dat lukte me niet. Tot op het moment dat ik bij Utrecht Centraal stond. Vanaf het station liep ik met grote ogen mijn oude stad binnen en stond bovenaan de trap even 2 minuten stil. Ik nam een momentje de rust om te voelen wat er met me gebeurde. Ik werd namelijk blij van het bruisende stadsleven, de knappe Nederlandse mannen op de fiets en trotse oude herinneren kwamen ineens weer naar boven. De stad waar ik mijlpunten in mijn leven heb gemaakt zoals op mezelf wonen en een master diploma heb behaald. De stad waar ik zo ontzettend van heb genoten, blijkt mij nog steeds warm te maken. Het was fijn om te ervaren dat de stad Utrecht mij nog steeds positieve energie geeft. Ik zette een heerlijk muziekje op en huppelde met een glimlach en vol goede energie richting mijn oude huisje waar mijn oud-huisgenoten op me wachten. Onderweg zag ik gelukkig dat hier in de stad, wel dingen waren veranderd. Ik realiseer dat als ik ooit weer echt terug kom naar Nederland, ik in het stadsleven thuis hoor. Als ik bij de meiden ben voelt het meteen weer zoals van ouds. Een wijntje drinken op het dakterras en koken in dat kleine keukentje was vreselijk gezellig. We lachen met zijn alle vreselijk veel en ik geniet ontzettend. Ik heb het besef dat geluk niet altijd ligt bij de mooiste plaatsen of de meest luxe huizen, nee de sfeer en de mensen bepalen de stemming.

Batterij opladen
Thuis in Veldhoven was het lastig voor mij om echt te kunnen genieten. Dat klinkt misschien raar, maar dat kwam omdat ik moeite had met het in het hier en nu zijn. Ik weet ik ben thuis maar mijn hoofd was nog op reis in Australië. Daarbovenop kwam nog eens dat ik een cultuurschok onderging, wat maakte dat ik een beetje in conflict was met mijn gedachten en emoties. Ik voelde me dus niet altijd prettig. Ik moest die emoties er laten zijn en niet te veel op focussen, maar dat was best lastig.
Gelukkig heb ik me wel aan heel veel leuke momenten opgeladen zoals het etentje met vriendinnen van mijn studie waardoor ik zag dat ook zij een grote groei hadden doorgemaakt hier in Nederland afgelopen jaar. Dat zij een leuke baan en hun draai hadden gevonden op de arbeidsmarkt. Het leven in Nederland staat dus ook écht niet stil en hier zijn ook leuke toekomst mogelijkheden. Een BBQ thuis met familie en vrienden waarbij we de avond met zijn alle hadden afgesloten in mijn oude stamkroeg. Café Manhattan waar ik vroeger als puber altijd nog stond te zuipen tot het eind van de avond en katje lam terug naar huis fietste met een scharrel. Stond ik nu op 24-jarige leeftijd weer te dansen met mijn moeder en fietsten we samen met zijn alle naar huis. Een ervaring die ik later wil na vertellen aan mijn kinderen. Of een groot verjaardagsfeest in Veldhoven van één van mijn vriendinnen, waarbij het ongelofelijk fijn aanvoelde om omringd te zijn met mijn eigen kudde en te zien dat veel mensen hier gelukkig zijn met wat ze hebben.
Of het avondje thuis met familie waarbij ik hen eindelijk een knuffel kon geven en een drankje met ze kon drinken. Mijn avonturen face to face mee kon delen en kon voelen dat zij er altijd voor me zullen zijn. Tevens ging ik even 10 maanden terug in de tijd tijdens een wandeling door het park met mijn oude reismaatje Maxime. We bespraken alle herinneringen en avonturen van onze reis samen in Vietnam. Het bekijken van het, door haar gemaakte, fotoboek van Vietnam, liet me weer rijk voelen. Rijk omdat ik avonturen heb gemaakt die nooit meer worden afgepakt. En een aantal etentjes in de nieuwe appartementen van vriendinnen in Eindhoven zorgden ervoor dat ik ineens weer door een andere bril kon kijken. Met als uitzicht dat ik mezelf stiekem over een tijdje ook in dat soort woningen zie wonen. Of samen even met mijn lieve broer Rens uiteten om zijn nieuwe baan te vieren. Ik ben er vast nog wel een paar vergeten, zoals het etentje met alle pietermannen, het paardrijden met mama of het meerhovenpark moment, de wandeling met mijn zusje, het etentje met mijn oma en neven en nichten, de onverwachtse wandeling met mijn oud-stagebegeleidster of het blokje om met een vriendin van mama. Al met al, genoeg geweldige, onvergetelijke momenten die mij kracht en energie hebben gegeven.

Door alle drukte vloog de tijd voorbij want voor ik het wist was de laatste week alweer aangebroken. De laatste week bestond uit lekker een aantal dagen weg met papa in Haarlem met uitstapjes naar Bloemendaal aan Zee, Zandvoort en Amsterdam. De quality time en gesprekken met papa deden me heel goed. Ik heb vooral genoten van de kleine dingen zoals samen een lange fietstocht maken en dan aan zee een echt Hollands bakje kibbeling eten. De kopjes koffie op het terras met typisch Nederlandse lekkernijen zoals chocolaatjes, appeltaartjes of peppernoten. Of samen gewoon de verleiding niet kunnen weerstaan en voor het avondeten gewoon een ijsje pakken als we terug fietsen naar huis. Samen genieten tussen mijn verwarde emoties door.
De laatste twee dagen wilde ik graag proberen even rust te pakken om ontspannen het vliegtuig in de kunnen stappen.  Maar ik stuiterde nog door het huis. Ik moest mijn tas weer gaan inpakken wat ergens heel fijn voelde, want ik mag weer terug naar Australië. Maar het is ook wel moeilijk om weer afscheid te nemen en mijn geliefde achter te laten. Want de grote vraag is, hoelang ik nog onderweg ga zijn en wanneer ik terug kom naar Nederland. De tijd zal het antwoord geven. Wat ik afgelopen weken heb gevoeld, maar jullie net zo goed hebben gezien is dat ik nog niet uitgereisd ben. Het was ergens ook lastig te aanvaren dat ik moeite had om thuis te zijn en me niet kon binden. Want zo stond ik op het festival in plaats van tussen mijn vriendinnen, liever een meter bij iedereen vandaan in mijn eigen wereld. Wat ik voor nu gewoon doe is mezelf daaraan overgeven en accepteren dat het zo is. Laat ik vooral genieten van het feit dat ik de kans en de optie heb om nog langer van het mooie Australie of reisleventje te kunnen gaan genieten. Ik wil me nog niet binden en van vastigheid krijg ik het nog spaans benauwd van. Ik wil nog avontuur maken, van alles ontdekken en even mijn eigen leventje leiden met vrijheid en ruimte om me heen. Maar wat was het stiekem ook fijn om weer even thuis te zijn.

Op de dag van vertrek worden de laatste liefdevolle woorden nog via kaartjes naar elkaar uitgesproken. Emotionele (tot ziens)knuffels gegeven met een traan en een lach. Mama pakt me nog een keer stevig vast en fluistert nog in één keer in mijn oor, dat het tijd en goed is dat ik ga. ‘Ik heb liever een gelukkig kind daar dan een ongelukkig kind hier. Waarbij ze aangaf dat ik moet genieten want hier zal iedereen er altijd voor me zijn.
Als ik in de auto naar Schiphol met papa zit voel ik dat ik weer klaar ben om op reis te gaan.  Bij de laatste afscheidsknuffel met pap laat ik langzaam zijn hand los, waarbij ik de liefde voel stromen. Ineens kan ik mijn tranen niet kan bedwingen want ik ga hem vreselijk missen, maar met tranen van geluk en een lach op mijn snoet kijk ik nog een keer over mijn schouder en roep ergens met pijn en veel liefde in mijn hart gegroet.


Ik wil iedereen nogmaals super bedanken voor de geborgenheid, de aandacht, de goede zorgen, de luisterende oren, lachmomenten, adviesmomenten en vooral alle onvoorwaardelijke liefde! En vooral bedanken dat jullie mij de ruimte geven om mijn reis te vervolgen, nog meer avonturen te laten maken, te laten groeien als mens en mij weer los te laten naar de plek waar ik momenteel wil zijn; Australië. En ondanks het rollercoaster effect is mijn batterij zeker weten ook opgeladen. Het gevoel dat ik hier thuishoor neem ik voor altijd met me mee. Want ondanks de vervreemding voelt thuis nog steeds thuis. De plek is klein maar het voelt vertrouwd. Ik kan er ook tot rust komen en kon er zijn wie ik ben. Ik weet wat me te wachten staat als ik ooit weer terugkeer. Ik kan met een nieuwe blik en andere energie beginnen aan deel twee van mijn reis. Het voelde goed om terug te mogen gaan naar Australië. Ik heb beloofd goed voor mezelf te gaan zorgen, op mezelf te passen, weer met volle teugen te gaan genieten en mijn reis af te gaan maken. En dat laatste is echt zo, want lieverds ik heb wel gevoeld dat mijn roost en toekomst uiteindelijk in Nederland ligt.

Volgende week zal ik mijn laatste blog uploaden genaamd ‘openhartigheid’. Maar ik kan jullie nu na mijn eerste 3 dagen al laten weten dat het goed met mij gaat. Het voelt heel fijn om weer terug te zijn J!