Brieven van overzee en binnenlandse telefoontjes

Met het verkeerde been stap ik uit bed. Ja ook ik als positief mens heb dat wel eens. Maar tijdens mijn hardlooprondje zet ik al snel weer mijn juiste beentje voor. ‘Als je een glimlach geeft, krijg je hem vaak terug’.  Ik maakte daarom gewoon wat complimenten naar voorbijgangers. ‘Hé, leuke rok zeg’. Of ik zei ineens extra overdreven goedemorgen tegen die oude man op het bankje. Hopla hun werden blij en kregen een lach, ik werd blij en kreeg een lach. Zo simpel kan het zijn. Een paar uur later loop ik met een goed gevoel en een ‘happy morning playlist’ naar de koffie corner op de hoek van de straat. Nog voordat ik mijn laptop open,  ringelt mijn telefoon en staat er ‘Arthur, Grandpa Apollo Bay, mijn hart vulde met liefde. Hij belde me namelijk om even te vragen hoe het met me was. Een aantal weken geleden kreeg ik een pakketje uit Apollo Bay met een brief. En deze week ontving ik een trouwkaart van een vriendin op mijn thuis adres…
Maar waar is mijn thuis adres?

Nederland v.s. Australië
Door even een stapje terug te nemen begin ik te realiseren wat ik allemaal heb. Ik ben al 10 maanden aan de andere kant van de wereld en daardoor heb ineens meerdere thuisen of is het thuizen? Het woord thuis kent geen meervoudsvorm, maar toch kan het soms wel zo voelen. En ik zit hier ook, aan de andere kant van de wereld. Ik voel me hier thuis, maar mijn roots ligt in Nederland. Het kleine koude (normaal gesproken) kikkerlandje, dankbaar dat ik daar geboren ben. Doordat land heb ik zoveel mogelijkheden gekregen. Een studie afgerond, geld op mijn rekening, een land wat nog steeds de zorg op zich neemt als er iets met me gebeurd hier. De stap op mezelf uit te schrijven heb ik nog niet gemaakt, kan ik nog niet. En toch… Nederland is zo ver weg, het lijkt steeds verder weg te glijden, soms heel eng. Continenten verwijderd maar door de digitale media soms toch zo dichtbij. Uren tijdverschil, totaal andere levens, maar ook zo verbonden. Waar je ook bent, je kunt je roots niet de rug toe keren, dat merk ik steeds meer. Zoals eerder gezegd weet ik dat ik Nederland niet mis. Nederland met haar georganiseerde leven. Al jong wordt je opgevoed om keuzes te maken die de rest van je leven bepalen. Keuzes voor je studie, je werk, verantwoordelijkheden en vooral prestatiedruk. In Nederland hangt er een mentaliteit van gedrevenheid, resultaatgericht, gedreven en streven naar het beste. Iedereen leeft om te werken en de dagen glijden voorbij. Een paar weken vakantie in het jaar en de jaren glijden voorbij. En hier, aan de andere kant van de wereld is het leven totaal omgedraaid. Je werkt om te leven. Een middel waardoor er geld binnen komt waarmee je leuke dingen kunt doen. De momenten gaan voorbij en je moet nadenken welke dag het is. Je leeft van moment naar moment en de dagen en tijden zijn een begrip die je los laat. Als ik aan Nederland denk dan krijg ik een warm gevoel maar ook nog steeds benauwd. Momenteel zou ik me daar nog niet kunnen voegen. Ik ben gedreven en resultaat gericht en mis momenteel even een doel, dus daarom ben ik misschien afgelopen weken ook wel wat onrustig. Maar ik zit na 10 maanden hier wonen ook in strijd met het Australië v.s. Nederland cultuurtje. Ik voel nog steeds mijn toekomst ligt in Nederland, maar ik wil nog in Australië blijven. Dus ik accepteer dat het prima is dat ik daar nu nog niet wil zijn en dat mijn reis ‘of weg van huis’ langer gaat zijn dan ik misschien van te voren had gedacht.. Emigreren naar Australië? Nee dat gaat niet door mijn hoofd. Ik weet alleen niet wat ik met mijn leven wil en wat ik wil doen als ik terug kom. Dat maakte me rusteloos, maar ik probeer lekker even niet te veel op te leggen voor mezelf en lekker te genieten van het (prachtige)leventje wat ik heb en te beseffen wat ik al bereikt heb. Te genieten van de de optimale vrijheid om te gaan en te staan waar ik wil. Weinig tot geen zorgen wat ik heb gewoon alle basisdingen op orde, zoals werk, een huis, lekker eten en een goede gezondheid. Tevens zit ik in een situatie waarin het leven zoveel mogelijkheden voor me heeft nu. De toekomst gedachte schuif ik weer even voor me uit en probeer er zo min mogelijk aan te denken. 
Ik weet dus dat ik nog in Australië wil blijven en dat er nog avontuur staat te wachten. Door dit te accepteren kan ik ineens van mijn leefstijltje genieten. Als ik dit bespreek met het thuisfront krijg een begripvolle reactie. ‘Blijf reizen, je voelt vanzelf wanneer je weer naar Nederland gaat verlangen. Zolang je dat niet voelt is het waarschijnlijk je tijd nog niet om terug te komen.’ Men weet dat ik gelukkig ben hier met dit leven, dat ik dit nodig heb en ik weet dat ik altijd een plekje heb om terug te komen. Alleen de behoefte om echt terug te komen lijkt wel steeds uitgerekt te worden. Een acceptatieproces dat dus even anders ben dan het gemiddelde meisje. Eén van me huisgenoten stuurde me van de week de volgende uitspraak die ze bij me vond passen: Some of the most wonderful people are the people who dont’t fit into boxes. Deze gedachte zette me aan het denken en ik dacht ja, ik ben dat meisje wat altijd haar ogen open heeft voor alles wat er om haar heen gebeurt. Het meisje dat ruimte en vrijheid nodig heeft. Het meisje dat uitdaging en avontuur wil. Het meisje dat het momenteel benauwd krijgt van het box idee. Daarnaast merkte ik ook dat ik dacht, over welke box praten we eigenlijk? I don’t think inside the box, I don’t think outside the box, either I don’t know where is the box. Het verdwaalde gevoel is dus soms niet gek. Ik was vroeger als kind zijnde al firma nooit genoeg en opzoek naar de grenzen en niet op één plek te houden. Zo had ik bijvoorbeeld als sport niet alleen dansen, nee ik deed ook paardrijden én nog eens drie keer in de week hockeyen. Mijn ouders scheurde soms heel Brabant door om mij op de juiste bestemming te brengen. Ik kan me ook nog goed herinneren dat ik als ik een weekend naar papa ging dat  het dan een halve volksverhuizing was. Meestal werd ik gebracht maar als ik dan op de fiets zat was ik  bepakt en bezakt. Want op mijn rug zat en tas vol kleren, onder mijn pakkendrager zat een paardenpoets koffer, in mijn rechterhand had ik een hockeystick en in mijn linkerhand een paardenzweepje. Mensen keken me soms raar aan als ik voorbij kwam gefietst maar daar gaf ik niks om. Daarnaast hockeyde ik altijd in het 1e team en was ik niet een gewoon teamlid. Nee het liefst was ik dan de aanvoerster. Alles is bij Annick net even iets extrá. Een gedreven, onrustig karakter. Opzoek naar avontuur. Niet gek dat ik mezelf wel eens afvraag waar ik zal zijn over een tijdje. Gesetteld in Nederland met een huisje, een vriend en kindjes? Of zal ik ergens anders op de wereld mijn thuis vinden, sprekend in een andere taal. Ik reis van plek naar plek en laat overal stukjes van mijn hart achter. Het nomaden bestaan is soms gewoon heel onrustig dus vandaar dat ik het hebben van één plekje zo fijn vind. Tevens nu weer even gas terug nemen is niet makkelijk maar goed want het laat mijn inzien hoe fijn leven ik eigenlijk heb. Nu ben ik lekker even gesetteld voor een poosje maar daarna ga ik misshien wel weer op reis. Op doortocht naar de volgende plek. Ik pak die hele tas weer waar mijn hele bestaan in zit. Wat kleren, zonnebrandcrème en brieven en souvenirs die ik mee draag die we van overzee hebben gekregen. Een zongebruind lichaam wat alle herinneringen met zich meedraagt. Maar ik voel dat het me zoveel meer moois brengt dan een gestructureerd, uitgestippeld leven momenteel. Door dit weer te realiseren en te accepteren vind ik rust. Ik leef nu weer een leven dicht bij mezelf. Ben mezelf, geniet van mezelf. Niemand die me hier kent, dus voor niemand hoef ik me anders voor te doen of te bewijzen. Terug in Nederland hebben mensen verwachtingen van me en dat benauwd me. Bepaalde verwachtingspatronen en de mensen die je veroordelen als je je leven anders leeft dan wat in het patroon hoort, het patroon gemaakt door hen. Maar ach, ik leef daar niet. Hier heb ik geen patronen. Ik kan doen wat ik wil en eruit zien zoals ik wil. Mensen oordelen niet en leven hun eigen leven. Zien het nut er niet van in om zich druk te maken over iemand anders leven. Als jij gelukkig bent is alles prima en geoorloofd. Ik besef dat mijn leven voor nu eigenlijk super goed is en ben daardoor ineens weer intens gelukkig!