Verliefd

Verliefd
Men zegt wel eens ‘All you need is love’. Voordat ik op reis ging zeiden jullie nog tegen elkaar, als ze maar niet verliefd wordt. Daarop gaf ik vervolgens lachend een antwoord op; ‘Als dat gebeurt dan moeten jullie met zijn alle een leuke brief schrijven naar Robbert ten Brink ‘all you need is love’.

Nou ik wil je niet laten schrikken, maar ik ben verliefd! Jullie zullen nu misschien wel denken, ohjeee het is toch niet zo ver hé? Maar het is echt waar mijn hart gaat sneller kloppen of beter gezegd hij gaat soms helemaal te keer.  Ik ben de weg soms even kwijt want ik loop huppelend en fluitend rond want: Ik ben verliefd op mijn leven, mijn leven in Apollo Bay. Liefde voor elke dag, want elke dag hier is een feestje. Liefde voor de trouwe achterban in Nederland. Liefde voor elke seconde van mijn reisleven, elke ademteug in dit land. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Mijn hart is gestolen!

Het is soms zo raar om te beseffen, dat ik een aantal maanden geleden op reis ging en alleen een aantal spullen bij me had en nu zo verliefd ben op dit leven. Wauw, wat  geniet ik ontzettend van elke dag. Het komt omdat ik ‘the never ending holiday feeling’ heb, ondanks dat ik afgelopen weken soms meer dan 50 uur per week werkte.  Dat gevoel is niet gek en makkelijk te verklaren als ik je meeneem naar een gemiddelde dag uit mijn leven.

Een gemiddelde dag uit mijn leventje van nu
In een kingsize bed (zonder King) word ik wakker.  De wekker staat voorstaan 30 min eerder. Want sinds twee maanden geleden woon ik in een ander huis. Ik ben ingetrokken bij een van de locals in zijn mooie nieuwbouw huis. Ik voel me momenteel wel soms een prinses van Apollo Bay. Ik ben bij iemand ingetrokken in huis, waarvan de eerste verdieping geheel van mij is. Eigen slaapkamer, eigen badkamer en toilet en woonkamer en balkon met uitzicht op zee. Eén man in de eind 30, die écht waar zonder enige flirtachtige bedoelingen, mij hier laat wonen.  Mensen vragen zich af of we veel samen doen zoals samen koken of eten. Nee, we leven lekker ons eigen leventje. De wekker staat 30 min. eerder omdat het wapen van mijn huisgenoot de schoonmaak spray is. Oftewel hij heeft zorgt dat alles altijd spik en span is. Als huisgenoot zorg ik dan ook dat ik dat doe. Het is echt een aanrader om alles netjes te houden in huis, het geeft mij in ieder geval heel veel rust. Ik durf eerlijk  te zeggen dat het huis me soms ook wel even ouder laat voelen. Soms voel ik me even een 35 jarige vrouw als ik wakker word en mijn badkamer in loop. Want het huis waarin ik leef is dikke luxe en geen plek waar ik de komende jaren in zal wonen. Achja, zodra ik denk aan de avond ervoor, is dat 35jarige gevoel ineens snel verdwenen en denk ik soms eerder: ‘’oh mijn god, ik heb me weer als een 16-jarige puber gedragen. Maar het leven is om van te genieten want je leeft maar één keer. Dus ik geniet van elke dag.
 
Als ik dan vervolgens voor mijn kledingkast sta, heb ik geen kledingcrisis. Het is niet dat ik geen keuze heb in kleding, want voor een backpacker heb kleren in overvloed. Maar de keuze over wat ik aantrek is snel gemaakt want het is nog steeds altijd rokjesdag. In de badkamer staat mijn parfum en dagcréme in één: niveau zonnebrand van factor 50. Vervolgens maak ik een grote dagrugzak want ik neem altijd van alles mee: sportspullen, zwemspullen, slippers en een extra jurkje voor als ik na werktijd nog wat wil gaan drinken. Op het werk heb ik ook een speciale locker gekregen om al mijn spullen in op  te bergen haha.
Vervolgens loop ik naar het werk. Hoe lekker klinkt dat, om naar het werk te lopen. Ik wil jullie niet jaloers maken, maar ik kan het nog mooier maken. De weg naar mijn werk is ook nog eens over het strand. Je kunt je dag toch niet beter beginnen met een muziekje in en een wandeling over het strand. Soms kies ik ervoor om over de hoofdstraat (langs het strand) naar het werk te lopen. Ik geniet daar ook vaak vreselijk van. Ik zie dan namelijk de surfboarden op het dak van de auto’s, de honden in de achterbak of de mensen lopen met volle tassen van de bakker of om 10 uur al met een flinke ijsscoop in de hand, waar ik nog niet aan moet denken in de ochtend. De weg over de hoofdstraat duurt alleen wel altijd wat langer omdat ik dan wat vaker word gehinderd. Als ik namelijk de andere restaurants passeer gaat het vaak als volgt ‘Hey Dutchie, how’re you or ‘how was the party last night?’ Dat is vaak de vraag. Als echte kletskont vermijd ik de hoofdstraat dan ook als ik tijdsnoot ben. Als ik soms echt in tijdsnoot ben en eigenlijk moet rennen om nog op tijd te komen op het werk, durf ik ook wel eens mijn hand uit te steken aan het einde van mijn straat. Dan lift ik even 1 km met iemand mee. ‘Gewoon omdat het hier kan’. Een van de grote cultuur verschillen tussen Nederland en Australië.  De mensen hier zijn écht heel vriendelijk en vrijgevend.

Als ik mijn eerste werkplek (de Iluka) bereikt hebt, loop ik zwaaiend binnen en zeg ‘Goodmorning Guys’. Vervolgens hoor ik van alle kanten een welkomsgroet Hé Annick, He Smiley, Hé Love of Hé Babe.  Na een paar uur werken heb ik vaak mijn pauze. Ik maak een overheerlijke lunch wat altijd een feest is. Het is een feest want  in het restaurant mag je alles pakken en zelf maken wat je wilt. Een visje op de grill met een lekkere salade met alles erin of wat denk je van een lekkere pizza 3 dubbel belegd..?
Vervolgens steek ik met een koffie en een mega groot lunch pakket de straat over, om mijn pauze op het strand te spenderen. Even over die koffie gesproken… Ik zal opbiechten dat mijn koffie geen simpele long black is…maar meestal een koffie met een likeurtje. Oeps.. deze worden vaak voor me gemaakt onder het motto ‘Annick, je Engels is beter met een lokje op’. Hahah, ik kan er wel aan wennen een cappuccino met een Baileys Likeur.
Omdat meer vrienden in de horeca werken en vaak dubbele shifts hebben, is er altijd wel een clubje op het strand te vinden om mee te chillen. In het hoogzomer seizoen had ik ook een aantal surfvrienden of beter gezegd, surfleraren. Zodra ik uitklokte van mijn eerste ochtend shift,  verliet ik via de voordeur het restaurant en hoorde ik vanaf de hoek van de straat het getoeter van de auto. Het is een van mijn surfboys.  Hey, Annick are you ready to catch some good waves today?’
We werken om te leven is hier de leefstijl, i.p.v. we leven om te werken (meer de Nederlandse leefstijl). Na een frisse duik in de oceaan,  gepeddelt te hebben op mijn surfbord en de warme zonnestralen op mijn huid is mijn 3 uur werkpauze snel voorbij. Met twee of drie wijntjes in mijn buik, pakken we onze spullen om weer terug naar het werk te gaan. Als ik de snoepwinkel passeer  kan ik het niet laten om even voor een paar dollar een snoepzakje te maken voor mezelf. Dat ene zakje past dan nog net in mijn overvolle rugzak. Ik neem gauw een douche boven in het motel en jump weer achter de bar.
Rond 5 uur zijn de meeste mannen klaar met werken en vinden ze dat ze wel een drankje hebben verdiend. Het erge is dat ik vaak al hun biertje klaar heb staan op de bar, voordat ze bestellen. Met een aantal locals heb ik een band, met sommige niet. Er is echter een persoon waar ik aan gehecht raak, dat is een oude man die soms voelt als mijn opa. Zijn naam is Arthur. Als hij binnen komt lopen geven we elkaar altijd een dikke highfive!  Soms komen er vrienden langs om een drankje te drinken. He Love, how’re you? Vervolgens wordt en dan een dikke smakkerd gegeven. Een beetje liefde is altijd welkom.

Ondanks dat ik geen Nederlandse collega’s heb gehad bij de Brewhouse, praat ik soms wel Nederlands. Er komen best veel Nederlandse toeristen langs in de Brewhouse. Ik vind het dan extra leuk om even een praatje te maken natuurlijk. Het is soms wel een klein wereldje hoor, want ik heb al een aantal keer mensen uit Veldhoven of Eersel aan de bar gehad.

 Als de laatste gasten verdwijnen is het tijd om voor ons als personeel een drankje te maken. Alhoewel we soms ook wel eens stiekem een drankje onder werktijd nemen hoor. Eén van mijn collega’s zegt dan: Héy Annick, the Phone is ringing. Can you pick the Phone up. Dat is een lokkertje om mij naar de ruimte te laten komen waar geen camera’s zijn. Naast de telefoon staat er dan een shotje klaar, haha. De regels hier zijn allemaal niet zo streng. Het is vooral belangrijk dat iedereen plezier heeft in zijn werk dus te veel regels krijgen ze hier allergieën van.
Als ik vervolgens naar huis loop passeer ik altijd de andere pub. Ik moet stevig blijven als ik daar niet wil belanden, want voor ik het weet ben ik weer 4 glazen verder, 40 dollar lichter, 3 uur later thuis en voel ik me de dag erna niet zoals ik had gewild. Dus ik kies er soms bewust voor om geen jurkje mee te nemen en alleen mijn werkkleding bij de hebben. Zonder leuke kleding loop ik de pub makkelijker voorbij haha. Als ik wel in de pub beland is het vaak wel een ontzettend leuke avond, je leert nieuwe mensen kennen of mensen beter kennen. Als die pub sluit is er vaak nog ergens een afterparty op het strand of bij iemand in huis. Vaak sla ik deze af. Eén keer was ik onverstandig geweest en riep ik ‘afterparty at my place guys’.. nou dat had ik geweten. Toen ik vervolgens naar huis liep met een paar vrienden, liep er een hele stoet achter me aan. 25 man, in het huis, muziek aan en drankjes drinken maar. Vreselijk gezellig natuurlijk maar om 5uur 's ochtends zei ik dat Huize Annick ging sluiten. Oeps daar was mijn huisbaas niet zo blij mee.
Als ik ’s avonds de deur van mijn slaapkamer open doe, is mijn bed klaar om er in te jumpen. Helaas kan ik er niet meteen in jumpen want mijn benen hebben eerst een douche nodig. Doordat ik een rokje draag op het werk zijn mijn onder benen plakkerig van alle drankjes. Als ik vervolgens uit de douche kom hoef ik het licht eigenlijk ook niet eens aan te zetten want mijn voorste rondingen zijn net auto koplampen en geven licht. Haha. Voordat ik mijn ogen sluit denk ik vaak nog even aan alle leerzame en leuke momenten van die dag en val ik heerlijk in slaap.

Het is heel moeilijk om aan de hand van een verhaal over te brengen hoe ik me hier voel. Maar ik voel me fantastisch en kan geen genoeg krijgen van dit leven. Maar er is altijd toch wel een tijd van komen en een tijd van gaan. En die tijd van gaan is al gepland.. midden / eind april zal ik Apollo Bay gaan verlaten. Voorlopig wil ik daar nog niet aan denken, want als ik denk dat ik dit dorp een keer moeten gaan verlaten en dit leventje op deze manier op houd, kan ik daar best misselijk van worden. Dus die gedachte schuif ik lekker vooruit en geniet daarom van elke dag dat ik hier ben.

Ik wil nog even terug komen op mijn love feelings voor dit dorp. Mensen vragen zichzelf eens af of ik me alleen voel hier? Nou ik kan je vertellen ik voel me tot nu toe nog geen seconde alleen. Ik kan je vertellen dat ik me zelfs heel geliefd voel in het dorp. Soms geeft het me zelfs  een benauwd gevoel, dat mensen zo  stapel op me zijn. Maar dat ik zoveel liefde krijg en zelf zo verliefd ben op dit dorp maakt dat het gemis van thuis word opgevuld. Maar de liefde van thuis kan hier echter niet door iemand worden vervagen.  Liefde ontvang ik nu voor het grootst gedeelte door vreemden. De vertrouwde genegenheid of een geboren, vaderlijke of moederlijke knuffel of zoen mis ik dan op sommige momenten écht wel. De meeste liefde hier ontvang ik liever niet van jongens. Want  een kus of knuffel aan een jongen geven, moet ik voor oppassen. De mannen en jongens moet ik hier op afstand houden. Als ik namelijk een move teveel maak, zijn de jongens van slag en hopen ze meteen dat ik verliefd op ze wordt. Ik heb er een aantal slechte ervaringen mee gehad. Ik haal daarom liever wat liefdevolle steun bij anderen. Zoals bijvoorbeeld mijn twee Nederlandse vriendinnen Nina en Maartje. Zij zijn echte vriendinnen voor me geworden. Ik hoef ze maar te bellen en ze staan voor me klaar. Dat geeft een ontzettend warm en fijn gevoel. We delen zo wat alles met elkaar, waardoor we een hechte vriendschap hebben opgebouwd. Mijn paar vrouwelijke werkcollega’s van de Iluka ben ik ook aan gehecht. Ik durf mijn hart bij hen te luchten en ze vast te pakken als ik behoefte heb aan een knuffel. Gelukkig bestaat de telefoon ook en kan ik zo even mijn trouwe achterban in Nederland bellen als ik daar behoefte aan heb.

Genoeg gepraat over het feit dat mijn hart sneller klopt...in mijn volgende blog lees je dat die weer gebroken word.