Living the dream : Australië

Time is flying when're having fun
‘Als ik mama aan de telefoon heb en ze zegt; We komen over twee maanden, zeg  ik: ‘WIEHOE super leuk, maar dat is nog niet over twee maanden hoor. Jawel lieverd, wel leven al in de maand maart. Woh is het al maart?
Time is flying when you’re having fun. Zo schreef ik mijn laatste blog alweer 12 weken geleden. In mijn laatste blog van 15 december schreef ik dat ik gearriveerd was op mijn woon- en werkbestemming. Nu woon ik ondertussen alweer  12 weken hier. En ik kan je zeggen: I’M LIVING THE DREAM!

Afgelopen weken had ik geen behoefte gehad om te bloggen omdat ik teveel energie had om achter mijn laptop te kruipen. Ik wilde veel werken, naar het strand, nieuwe contacten op doen, sporten en noem het maar op. Ik heb jullie tussendoor update’s gegeven door te vloggen in de grote groepswhatapp ‘Annick op avontuur’. Een vorm, die eigenlijk ook veel beter bij me past, want ik ben namelijk verbaal veel vaardiger dan schrijfvaardig. En hoe leuk was het om de combinatie van mijn gezichtexpressie (blije gezicht) met mijn ervaringen te horen? Ik denk vele malen leuker dan mijn belevingen en verhalen van een beeldscherm af te lezen.
Toch schrijf ik nu weer even een blog. Ik heb een vrije dag en even een rustmoment genomen om op te schrijven wat ik allemaal ervaar en meemaak. Haha, niet schrikken en denken dat dit pas mijn eerste rustmoment in 12 weken is. Nee, ik heb wel vaker een moment voor mezelf genomen om te laten bezinken wat ik allemaal mee maak. Dat was echter wel vaak in een actieve vorm zoals een rondje hardlopen of wandelen over het strand onder het genot van goede muziek. Mijn energielevel was altijd al wel behoorlijk hoog. Ik durf gerust te bekennen dat die altijd al boven gemiddeld is geweest. Maar dit dorp en de avonturen hier zorgen ervoor dat mijn energieniveau nog meer stijgt. Ik voel me hier soms wel eens een Duracel batterij. Iemand die niet leeg loopt, ‘Keep going on’.

Het is natuurlijk een ontzettend goed teken dat ik zoveel energie heb. Ik ben er echter ook wel door verrast. Jeetje, waar komt of blijft al die energie toch vandaan komen vroeg ik me af? Deze vraag kon ik met verschillende antwoorden verklaren.  Een hele hoop factoren zorgen ervoor dat mijn energielevel extreem hoog blijft. Een intrinsieke drang ontstaat met de behoefte om weer ervaringen en herinneringen op te schrijven voordat ze verloren gaan. Het is echter lastig om mijn ervaringen van een aantal weken geleden op te schrijven. Ik ga daarom mijn ervaringen niet meer op data weergeven, maar per onderwerp. Ik ga jullie even meenemen in mijn leventje in Apollo Bay en de energierijke mij. Ik weet dat jullie benieuwd zijn naar hoe ik het maak. Tevens vind ik het leuk om te delen, omdat ik trots ben hoe ik het hier allemaal voor elkaar heb. Tot slot is het een manier van zelfbewustwording wat ik door middel van reizen wilde verhogen.
 

Mijn dromen waar maken
Wauw, wat fantastisch is het dat ik het leven nu heb waar ik stiekem ergens naar opzoek was. Toen ik mijn reis begon zei ik steeds; ‘Ik ga niet op reis omdat ik voor iets weg vlucht wat sommige mensen wel doen’. En ik weet het nog precies hoe mijn avond was voordat ik vertrok. Ik lag die avond met dikke tranen met mama te knuffelen in bed en zei: ‘Mam, waarom ga ik dit avontuur starten? Ik ben ontzettend gelukkig hier, wat ga ik dan in godsnaam aan de andere kant van de wereld doen?’
Maar nu, alweer een half jaar later, weet ik waarom ik dit avontuur startte. Om mijn dromen waar te maken en de ultieme vrijheid voelen!
Ik vluchtte van de benauwde vastigheid die ik thuis voelde en uit het leventje waarin van alles ‘moet’. Ik ging op reis om nieuwe avonturen en uitdagingen aan te gaan, nieuwe mensen te ontmoeten en werk doen zonder prestatiedruk en met veel plezier. Met andere woorden een stressloos leventje zonder zorgen of verplichtingen en geheel op eigen benen. Nou, dat leventje heb ik nu gevonden. Want niet alleen de zon straalt elke dag, maar ik ook van binnen en buiten!

Het dorp Apollo Bay feels like home
‘’Vijf maanden geleden begon ik aan een nieuwe avontuur en zocht ik naar nieuwe ervaringen zonder enige plannen voor Australië. Ik had nooit gedacht dat ik Apollo Bay, als prachtige plaats, ooit thuis zou gaan noemen voor meer dan vier maanden.‘’

Apollo Bay is ‘paradise by the sea’. De blauwe oceaan, de bergen op de achtergrond , de liefdevolle mensen en de summer-vibe laten mijn hart sneller kloppen. Vanaf het moment dat ik hier aankwam voelde ik me thuis. Ik betrapte mezelf er namelijk op dat ik in  mijn eerste week al fluitend over straat huppelde, onder de douche stond te zingen en als een stuiterbal rond rende in de omgeving. Als ik dan over straat liep en mensen naar me gingen zwaaien en riepen:  ‘Hé, Annick, How are you?’, zorgde er al helemaal voor dat ik graag naar buiten ging en me al heel snel thuis voelde.
Het is niet verzonnen of overdreven als ik zeg dat het dorp in rep en roep is over mij. Vanaf week één werd er over mij gepraat. Mijn telefoonnummer ging in de rondte. Mijn huisbaas kreeg van alle kanten te horen; ‘Woont die Dutchie bij jou in huis?’ Toen ik een weekje weg was geweest,  had het halve dorp dat in de gaten gehad. Want toen ik weer terug  was en over straat liep, stopte ze zelfs met de auto, maakte het raam open om te vragen hoe mijn roadtripje was geweest. En als ik  ook nog  van een ander Nederlands backpack meisje te horen krijg,  dat alle restaurant managers tijdens haar banenjacht  vragen; Oh you’re from Holland, are you THE Dutchie Annick?’ Voel ik me een beroemdheid in Apollo Bay. Bizar is dit om te lezen hé? Moet je nagaan hoe dat voor mij is om te ervaren. Ik voel me soms ook wel eens de koningin van Apollo Bay. Natuurlijk roept dat de grote vraag op: Hoe komt het dat iedereen van mij op de hoogte is?
Apollo Bay is een klein dorp (2000 mensen), waar twee kroegen, twee supermarkten en één sportschool is. Je kunt je misschien nu iets beter voorstellen hoe het is als er in zo’n dorp zo iemand als mij (stralende stuitelbal) komt wonen. Er is een factor waarom het hele dorp van mij afweet en dat is mijn energie.

Mijn energie 
Éen van de reden waardoor mijn energie level niet inzakte maar juist een boost kreeg kwam door het feit dat het dorp Apollo Bay mijn hart sneller liet kloppen. Het had een wederzijds effect. Ik straalde energie uit en de mensen waren enthousiast tegen mij. Ik werd meteen geaccepteerd waardoor ik al snel opgenomen werd in de groep van locals. Hierdoor voelde Apollo Bay voor mij al heel snel als thuis.
Het wederzijdseffect van als je een lach geeft krijg je hem terug heb ik hier echt duidelijk ervaren. De locals gaven terug dat ze me een interessante en vrolijke reiziger vonden, waarvan ze zagen dat ze haar plek had gevonden. De locals proberen er dan ook alles aan te doen om te zorgen dat ik me comfortabel voel hier in het dorp. Een zeer bijzondere ervaring dat ik me nu als backpackster uit Nederland, mezelf hier een local in Australie voel.

Maar alles heeft zijn voor- en nadelen, zo ook Apollo Bay. Het kleine Apollo Bay geeft mij een vertrouwd  dorpsgevoel, maar soms ook een benauwd gevoel. Ik val niet alleen  als een blok voor dit dorp, maar het dorp valt dus ook als een blok voor mij. Dat laatste is leuk maar in zo’n klein dorp  weet iedereen je wel te vinden en weet iedereen meteen wat je doet.  Als solo traveler en backpackster ben je kwetsbaar en vooral op nieuwe plekken. Wat wordt er van mij  verwacht?  Welke personen zijn te vertrouwen? Hoe kan ik me het beste gedragen? Zijn vragen waar je snel antwoord op moet krijgen. Je moet dus heel snel anticiperen en aanvoelen wat de normen en waarden zijn. Aanpassen aan de nieuwe omgeving en situatie, maar toch jezelf blijven. Met andere woorden de grote zoektocht om te balansen tussen aanpassen en jezelf zijn. Ik heb beloofd goed op mezelf te passen. Daar hoort jezelf beschermen tegen de risico's in sommige situatie’s ook bij. Gelukkig weet ik mijn mond goed te gebruiken,  sta ik stevig in mijn schoenen, heb ik gezond verstand en luister ik naar mijn gevoel die me leidt naar de juiste keuze. Mijn ontdekking van afgelopen weken is ook wel dat je karaktereigenschappen zeer belangrijk zijn. Gelukkig ervaar ik dat ik mezelf ontzettend goed kan redden en geeft me dat een boost in mijn energie. In een document voor mezelf houd ik meer ontdekkingen bij die gaan over mijn karaktereigenschappen. Maar mijn energielevel is er eentje die duidelijk bovenaanstaat.

Leefstijl van Apollo Bay
Als ik Apollo Bay mag omschrijven is het wel een easy to fell in love town, omdat er altijd een vakantiesfeer hangt. Apollo Bay ligt dus aan één van de mooiste roadtriproutes (Great Ocean Road) van Australie. Hierdoor komen er veel toeristen in dit dorp. Daarnaast is het een vakantiebestemming voor de Australiërs zelf. Veel mensen hebben hier een strandhuis om de zomervakantie of lange weekenden door te brengen. Het levensmotto in Apollo Bay is dan ook: Enjoy life to the fullest. Leven in een vakantiesfeer is heerlijk want iedereen is relaxt en geniet met volle teugen. Ondanks dat ik niet echt vakantie heb, want ik werk gewoon vaak 50 per week, heb ik wel het eindeloze vakantie gevoel en geniet ik met volle teugen. Niks hoeft alles mag, lekker eten en drinken. Volop genieten. Mijn gezonde leefstijltje is dan ook veranderd is een meer vakantiestijl, want één dag zonder drankje is er nog niet geweest. Oeps, ja welkom in Apollo Bay. Vanaf het begin werd ik daar ook al voor gewaarschuwd. Achja, voor nu mag dat even. Want ik mag met volle teugen van elke dag genieten en dat doe ik hier dus ook. Streng zijn voor mezelf ben ik lang genoeg geweest . Ik gun mezelf om even volle bak te genieten. Dus twee keer per week een ijsje halen of fish and chips eten doe ik dan ook gewoon als ik daar zin in heb.
Naast mijn vele werkuren die ik vol plezier maak, heb ik elke dag een gloeiend gezicht en een zout en zanderig lijf.  Als je in Apollo Bay woont, leef je eerlijk gezegd op het strand. En dat klopt. Want als ik in mijn vrije tijd niet op het strand te vinden ben, is het strand wel in je huis je te vinden. Ik zeg ook ''Ocean air, beach hair, sand and salt everywhere, but I don’t care, life is good at the beach!

Wonen aan het strand bevalt met dus echt fantastisch. Ondertussen hebben jullie gezien dat ik verhuisd ben binnen Apollo Bay. Hoe mijn nieuwe woonplek bevalt schrijf ik in een volgend blog nog wel een keertje over.

Werkleventje

It’s all about the money
Éen van de reden dat ik in dit paradijs terecht ben gekomen is door mijn baantje. Op de vierde dag dat ik in Australie was aangekomen had ik dit baantje gefixt en wist ik niet dat dit mooie paradijs leventje erbij zou komen. Ik voelde wel vanaf moment één toen ik de vacature van dit baantje zag, dat ik daar ontzettend graag wilde werken. Werken als bartender aan het strand, fantaseerde ik al wel eens over toen ik 18 jaar was. Door mijn volle enthousiasme had ik de baan gescoord, maar ik wist niet of het ook allemaal zo perfect zou zijn zoals het leek. Nu ik er al 2,5 maand werk kan ik er al veel over zeggen zoals o.a. Ja, het is een perfect baantje (voor nu) !
Mijn werk is één van de verklaringen waarom mijn energielevel stijgt. Maar wat zorgt er dan voor dat mijn energielevel zo stijgt op het werk?

Zo zat ik 8 maanden geleden nog in mijn nette kokerrok, blouse en hakken schoenen aan op kantoor  te solliciteren op een universitaire beleidsfunctie. Nu sta ik dan op mijn sneakers achter de bar aan het strand bier te serveren. Dit is een extreem groot verschil. Maar mijn energielevel schiet omhoog als ik achter die bar sta want ik besef: ‘ik heb mijn kans gepakt om mijn droom eerst nog even waar te maken!

Droombaantje voor nu
Ik voel me erg vereerd om bij te Brewhouse te mogen werken. Het is namelijk een restaurant dat een zeer hoge kwaliteit eten serveert aangezien ze een aantal goede awards hebben gewonnen. Het record van maaltijden op één de avond hebben we vier weken geleden ook neergezet. Dat was 521 maaltijden, binnen 3uur. Dat was een hectische avond, maar tevens een hele gave avond waarbij iedereen trots was op het team. Een high five naar elkaar met ‘Yes, we made it!’ Gaf weer een boost aan energie.

Mijn ogen worden verwend
‘RING DING DING’ wordt er door één van mijn leukste vrouwelijke collega’s voor de zoveelste keer geroepen. Niemand die daar iets van begrijpt behalve ik. Het is het teken dat er een zon gebruinde, dude met blauwe ogen en vaak krullend haar of een knotje binnen komt gelopen. In het hoogseizoen kwam de ene naar de andere knappe surfdude binnen lopen en werden mijn ogen goed verwend.  Als je deze mannen dan ook nog eens een lekker biertje mocht serveren, blijft mijn lach van oor tot oor staan. Het eerste contact word ook al makkelijk en snel gemaakt ; Hé Mate, how’re you doing? Good and you? No too bad, thanks! Na een de bestelling serveer ik het biertje, geef vaak ongemerkt een knipoog en zeg CHEERS. Nadat mijn collega’s is in de gaten hadden dat de mannen in het dorp speciaal bij mij een biertje wilde bestellen hadden ze in de gaten waarom. Een knipoog betekend hier in Australië dat je iemand ziet zitten. Nou… die bedoeling had ik er niet bij iedereen bij. Mijn speelse werkhouding van horecamedewerkster moet ik hier dus even wat dimmen, om te zorgen dat ik niet te veel mannelijke aanbidders  krijg. Aan de andere kant zorgen de ozzie mensen er ook wel voor dat je sneller gaat flirten door hun taalgebruik. Want hoe vaak ik het woord Thanks, honey, love of darling (woorden voor lieverd) hoor, is ook niet gebruikelijk in Nederland. Anyway, mijn manager zag vanaf het begin, door de lach die altijd op mijn gezicht staat tijdens het werk, dat ik het ontzettend naar mijn zin heb.  Mijn gezichtsexpressie en werkhouding werd ook nog eens aantrekkelijk gevonden door de gasten. Dit is wat ze willen achter de bar en waardoor mijn energielevel stijgt. Ik doe werk wat bij me past, waar ik goed in ben en wat ik leuk vind. Werken moet dus niet altijd alleen maar energie kosten, maar moet vooral ook energie geven. Een ontdekking dat ik later opzoek ga naar een baan die goed match met mij. Eén baan die mij energie op gaat leveren en waar mijn kwaliteiten tot zijn recht komen. Na mijn reisavontuur zal ik niet meer op dezelfde functies solliciteren als voor mijn reis. Geen functies waarbij ik op een kantoor achter een computer beleid zit te schrijven. Mooi om te ervaren dat je door reizen ontdekt waar je warm van word en welke kwaliteiten je bezit. In een later blog zal ik misschien nog eens meer schrijven over zelfontdekkingen.

Hoe leuk ik het werk hier ook vind, ik realiseer en voel ook wel dat het werken hier tijdelijk is. Vroeger in Veldhoven gingen er honderden croissantjes door mijn handen bij de broodafdeling in de Plus om te verkopen aan mensen die het weekend vierden. In Utrecht lokte ik met een praatje en een glimlach de mensen op het terras om een lekkere pizza te kopen eten. Tegenwoordig  gaan er honderden liters bier door mijn handen Down-Under aan mensen die vakantie vieren. Dat in horecawerk mijn passie ligt wist ik al lang. Maar dat ik niet mijn hele leven in het horecawereldje wil werken weet ik ook al lang. Maar wat maakt alleen dat ik het horecawereldje mij zo trekt en ik er zoveel energie van krijg ? Ik ben er achter gekomen dat ik ervan houdt om te werken in één omgeving waar hard gewerkt word, waar een fijne sfeer hangt en waar ik mensen van dienst kan zijn. Éen werkplek waar ik mijn positieve energie kwijt kan. Goed om dit te weten en  mee te nemen in mijn banenjacht over een tijdje in Nederland.

Het baantje hier, waarbij er niet veel van je gevraagd wordt en waar ik vooral veel energie van krijg. Dat was waar ik op zoek naar was, na mijn stageperiode op kantoor bij gemeente Houten. Werkdruk, deadlines, presteren, doelen halen, overvraagt worden en een serieuze kantoorsfeer sloopte mijn energie. Ik was nog niet klaar om aan een serieuze baan in Nederland te beginnen.
Dat ik een harde werkster ben en ik hier de bijnaam workaholic heb, zit in mijn karakter en gaat er ook niet uit. Dat ik van afwisseling houd in mijn werk is ook hier terug te zien. Dit maakt dat ik momenteel ook all around medewerkster ben. Ik ben hier niet alleen bartender, maar soms ook serveerster of motelmedewerkster bij de Brewhouse. Al met al,  heb ik het ontzettend naar mijn zin op het werk en kom ik tot veel ontdekkingen die ik mee neem in mijn latere banenjacht. De baas is ook zeer tevreden over mij. Hij heeft daarom ook gevraagd of ik tot midden of eind april wil blijven. Over dat aanbod hoefde ik niet lang te twijfelen en zei ik volmondig ja, onder de voorwaarde dat ik wel de vrijheid wil houden om eerder te kunnen gaan als ik dat zou willen.

Spiegelen
Als ik om 5 uur bij de Brewhouse binnenloop denk ik ‘’Jeetje, wat is het druk. Ik zie de bittergarnituur om de bar staan en dan besef ik; Ohja, het is vrijdag. Het weekend word ingeluid door de locals.
In de pub zie ik twee subgroepen mensen voorbij komen. Eén groep toeristen / vakantiegangers en, zoals elke  pub heeft, een groepje vaste gasten. Van dat laatste groep krijg ik wel eens een naar gevoel. Leuk om de locals te zien, maar sommige mensen zie ik wel elke dag naar de pub gaan om alcohol te drinken. Is het een gevoel van medelijden of is het meer een triest gevoel wat ik van binnen krijg. Ik vraag me namelijk wel eens af of de biertjes die zij drinken zijn om te genieten of dat ze soms lichtelijk verslaafd zijn aan een alcoholisch drankje? Bij de eerste groep vakantiegangers identificeer ik me aan. Mensen die lekker vakantie vieren, eruit uit trekken en genieten van het leven door leuke dingen te doen omdat ze hard werken. Bij het groepje vast gasten voel ik me niet thuis. Dat zijn in mijn ogen de mensen, die naar mijn idee nooit verder komen dan de kroeg.

De invloed van werksfeer
Jullie weten vast als ervaren werkers, als geen ander hoe belangrijk een goede en fijne werksfeer is. Een goede werksfeer bepaald vaak al voor de helft of het werk leuk is of niet. Bij de Brewhouse hangt altijd een positieve en relaxte sfeer. De meeste mensen komen in de Brewhouse om te genieten, een drankje te nuttigen of lekker een hapje te eten. In de weekenden is er altijd live-muziek. Er komt namelijk vaak een bandje optreden. Als backpacker voel ik me daarom totaal niet alleen omdat ik altijd omringt ben door mensen. Werken in de avonduren zorgt er ook voor dat de soms donkere, stillere  en eenzamere uren zijn ingevuld.
Het is een  baantje zonder enige stress, want no worries of it’s all right, wordt minstens één in het half uur gezegd. Dat sfeertje zorgt er wel voor dat je je nergens zorgen over maakt.

Mijn tweede bijbaantje (in het kort)
Naast een beachaholic ben ik zoals eerder nog steeds die workaholic zoals vroeger. Want ik heb er nog een tweede baantje bij. Mijn tweede baantje is ook in een restaurantje, genaamd Iluka. Dit restaurant zit vijf deuren verderop dan de Brewhouse.  Ik vind het leuk om de twee baantjes te combineren want bij de Iluka werken veel andere backpackers. Zij wonen ook met zijn allen bij elkaar achter het restaurant omdat accommodatie is inbegrepen bij het maandsalaris. Het tweede baantje heb ik gezocht om meer mensen te ontmoeten, met de andere backpackers om te gaan en meer ervaring op te doen. Tevens kan ik soms met hun in huis rondhangen en is dat vreselijk gezellig. Tevens is het goed voor de portemonnee, want er moet natuurlijk ook gewoon geld binnen komen. De werksfeer is daar anders wel wat minder prettig dan bij de Brewhouse. Het is soms meer een vreetschuur omdat grote groepen mensen die de Great Ocean Road toru doen, daar komen eten en maar 30 min hebben voor de lunch. Géén ontspannen sfeer van mensen die genieten zoals in de Brewhouse, maar meer een verplichte sfeer. Mensen moeten snel eten en we weer door.  Ik ervaar heel duidelijk wat de werkomgeving met je doet. Werken bij de Iluka geeft mij ook een iets meer gestressd gevoel. Mijn werkcollega’s bij de Iluka maken me echter wel vaker aan het lachen, waardoor ik werken daar nog steeds leuk vind.
 

Dit was een inzicht over het dorp Apollo Bay en mijn werk leventje.
Voor nu is het weer even genoeg geweest. Mijn volgende blog is een kijkje in mijn hart, waarbij onderwerpen zoals contact met thuis en vrienden aanbod komen. 

Dikke knuffels van mij