Laatste Reisblog 6 Sri Lanka

15 oktober 2017 - Colombo, Sri Lanka

Time flies when you’re having fun!

Laatste reisblog van Sri Lanka alweer, want  we hebben alleen nog 2 dagen Mirissa en 3 dagen Hikkaduw  op de planning.

Dag 15 Mirissa
Een nieuwe (hostel)kamer openen voelt aan als het openen van een cadeautje. Dat maakt  voor mij het backpacken extra leuk. Mirissa is slaapplaats 6 namelijk alweer.
Eén van de activiteiten in Mirissa is met een boot walvissen spotten. Rens wilde dit heel graag gaan doen, aangezien we vorige jaar in Zuid-Afrika ook geen walwis hadden gespot. Ik had gisteren echter met verschillende mensen gesproken en die vertelde me dat veel mensen ziek werden op de boot. Aangezien ik soms al wagenziek word besloot ik om niet mee te gaan.
Ondanks dat het niet helemaal het goede seizoen is gaat Rens vol goede moed om 6 uur naar de haven. Hij vertelde dat iedereen meteen  een pilletje op de boot (ohjee, dat zegt al genoeg dacht ik).  Hij heeft uiteindelijk 8 uur op de boot gezeten maar  helaas helemaal niks gezien, geen vin, geen rug of staart. Vreselijk balen voor hem. Toen ik achteraf van hem hoorde dat meer dan de helft van de boot boven een zakje ging was ik blij met de keuze niet mee te zijn gegaan. Ik had een heerlijke stranddag gehad met een van de Nederlandse meisjes waarmee we in de taxi hadden gezeten.
Het strand daar is (momenteel) heel smal wat maakt dat je met je ligbedje of tafel bijna in zee staat.  Belachelijke hoge prijzen, vroeg opstaan en vechten om een ligbedje te veroveren hoeft hier totaal niet want het is laagseizoen, dus alles is gratis en er is plaats genoeg.
’S avonds zitten we met een gezond bruin  kleurtje lekker te uit eten aan het strand. Écht vakantie gevoel. Rens zegt zelfs; ‘Het lijkt wel alsof ik al een maand weg ben.’
 

Dag 17
Vandaag schijnt weer heerlijk de zon waardoor we na het ontbijt een mooie wandeling over het strand maken. Rens gaat daarna snorkelen. Ik had (weer) de keuze gemaakt om niet mee te gaan aangezien ik in Thailand al eens had gesnorkeld.  Na mijn idee kon dat niet meer worden overtroffen. Ik ging mijn tijd daarom liever besteden aan het voorbereiden van Vietnam.

Eind van de middag waren we klaar om weer door te reizen naar de volgende strandplaats, Hikkaduwa. Als we rond 17u bij de bushalte staan te wachten, komt een Tuktuk drive meteen naar ons toe. Hij vraagt waar we naar toe gaan. Hierop antwoorden wij: Hikkaduwa. Hij schoot meteen in de lach en benoemde dat de bussen rond dit tijdstip vol zitten met locals die klaar zijn met werken. Wij kunnen daar volgens hem met onze dikke backpacks zeker niet meer bij. Hij biedt ons daarom een ritje aan voor een goede prijs. Toch slaan wij dit af. We proberen na onze luxe taxi rit van de vorige keer weer even terug te gaan naar de full-experience of backpack life. We willen daarom het goedkoopste ritje en proberen daarom toch de bus. Maar de Tuk-Tuk driver lachte ons niet voor niks uit, want de eerste bus naar Hikkaduwa raasde ons helaas voorbij omdat die afgeladen vol zat. Met afgeladen vol bedoel ik niet dat er geen zitplaats meer is. Nee, afgeladen vol  betekent hier dat de mensen half uit de deuropening hangen. We keken elkaar aan en hadden hier echt geen zin in. Toch wachten we nog op de volgende bus. Hier passen we net als laatste twee personen bij. Plat gedrukt staan we op de onderste trede van de deur opening.  De bus rijdt al aan voordat we veilig staan. Tijdens het rijden blijven de deuren ook nog open en springen er mensen in en uit. We staan totaal niet veilig en besluiten daarom om er bij de eerst volgende halte weer uit te gaan. Zonder enige twijfel  nemen we toch een Tuk-Tuk. De Tuktuk-driver had dus toch gelijk.  Wijze les voor ons: De locals hier kun je echt vertrouwen. We merken dat ze allemaal het beste met je voor hebben, zonder uit te zijn op  geld. 

Dag 18  Another day, another beach, Hikkaduwa!
’s Ochtends werden we uitgerust voor de wekker wakker. Ik had al meteen veel energie waardoor ik besloot mijn hardloopschoenen aan te trekken en het strand  van Hikkaduwa  te verkennen.  Het viel me op dat het erg rustig was op het strand. Dit komt omdat het  momenteel laagseizoen is. Het hoogseizoen (met surfers) begint hier volgende maand pas.
Na een heerlijke ochtend run besluiten we om een dagtripje naar Galle te maken . Gallé is een dorpje iets verderop, zeg 30 minuten met de bus.  Als we in Galla aankomen is er een soort lokale markt met allerlei (eet)kraampjes. Met grote nieuwsgierige ogen kijk ik naar allerlei nieuwe producten. De kraamverkopers hadden dat in de gaten en laten me van alles proeven. Ik had onderhand al de halve kraam geproefd voordat ik iets had gekocht. Oeps, na al dat proeven kwam mijn karakter van ‘ik kan niet kiezen’  weer naar boven. Ik koop hierdoor van allerlei soorten éé stuk of één zakje. Dit zorgde ervoor dat mijn halve rugzak al na 20 minuten vol lekkernijen zat. Ondanks dat mijn buik al vol vreemde lekkernijen zat, trekken de lokale bakkertjes altijd nog steeds mijn aandacht. Rens houdt me goed in de gaten en zegt bij elk bakkertje: Kom An, we lopen verder. Maar als we voor een etalage staan van een echte patisserie waar ik de taarten gemaakt zie worden, kan ik niet zomaar doorlopen zonder een stukje te gaan proeven. Thuis zouden ze zeggen: ‘snoepbips, snoepbips. Ik kon wel om mezelf lachen en dacht;  Ach, lekker genieten.  

Galle is een bijzonder plaatsje want het is de belangrijkste havenstad van Sri Lanka. Tevens is Galle extra speciaal want in de 17e eeuw bouwde de Nederlanders hier een fort om het dorp te beschermen. We bezoeken daarom het Dutch-fort.  Helaas, was het vandaag voor het eerste een regenachtige dag. Maar als echte Nederlanders liepen we gewoon met een paraplu door het Dutch-Fort. ‘Het leren nee zeggen’ werd vandaag trouwens ook weer op de proefgesteld.  Alle Tuktuk chauffeurs loerden de hele tijd naar ons om een lift aan te bieden. Zij zien het geld al wandelen, maar lachend zeggen we terug dat wij als Dutchies regen wel gewend zijn.
We maken een mooie ronde door en over het fort. Tussen het wandelen door werden we wel vergezeld door Srilankanen die op date waren. De lonely planet waarschuwde ons hier al voor, maar het was nog waar ook. Er werd tussen de steegjes door stiekem heel wat af gekust.
Samen lopen we onder een paraplu en lijken we voor de Sri lankanen ook wel ‘love birds’.
Want als de eigenaren van juwelierszaken ons samen zien lopen  proberen ze ons binnen te lokken. Zo zei een winkelier: Come look inside madame, beautiful rings. Rens geeft dan als schitterend antwoord; No thanks my friend, we’re just married!
Haha, de hele vakantie voel ik me al extra veilig als Srilankaanse mannen naar me kijken en Rens als broer (hier denken ze dus als vriend), naast me loopt. Ze maken geen schijn van kans. 

Dag 19 Here we go again
Vandaag worden we aangesproken op het strand om weer te gaan surfen. We keken elkaar aan en hadden daar wel weer zin in. ''Here we go again''. Voor een goede deal gaan we daarom met twee jonge instructeurs, genaamd Nila en Sumutu een dagje surfen.
We hadden erg veel lol met zijn alle in het water en het was weer een zeer geslaagde dag.  
’s Middags nemen we nog een bezoekje aan het Tsunami museum. Het was raar om op grond te staan waar de grote ramp is geweest omdat ik het moment (kerst 2014) met de beelden  van de Tsunami in het nieuws me nog goed herinner. De heftige foto’s maakte diepe indruk.

’s Avonds drinken we nog een drankje en zijn we moe van de dag. Helaas beseffen we dat we morgen onze spullen moeten gaan pakken om alweer naar de eindbestemming te gaan.

Dag 20 op naar Colombo
Tijd om in te pakken. Rens zijn laatste dag is aangebroken want vanavond vliegt hij terug. In de ochtend is er enige stress of we alles nog wel hebben. Maar zoals altijd, paniek om niks!
We nemen nog een ontbijt en  lunch op het strand.  Stiekem zijn we allebei niet van het strand weg te slaan. Het geluid van de golven, de wind door je haar, de zon op je huid en het stand tussen je voeten geeft ons allebei een rustgevend en fijn gevoel.  We nemen daarom nog één laatste kop koffie op het strand. Bij het laatste kopje koffie hebben we nog ontzettend hard gelachen om elkaar. Maar hoe verliefd we allebei op het strand zijn is er een tijd van komen en tijd van gaan.
In colombo eten we ons laatste avondmaal.  Voor de verandering nemen we nog eens rijst. Dit keer wel in een Thaise Restaurant want die kruiden smaken net wat anders. Daarna gaan we samen naar mijn appartement. Rens weet dan dat ik daar veilig ben zodat hij met een rust hart mij kan achterlaten. Vanavond moet ik dus één nachtje alleen  slapen. Dit vond ik niet spannend en geen probleem. Ik dacht juist: ‘Dat wordt weer eens lekker diagonaal in bed liggen, haha.’
Als het ’s avonds 23:00u is, is het moment van (tijdelijk) afscheid nemen daar. Rens vertrekt naar het vliegveld. Met een mega dikke knuffel, een lach en een traan bedanken we elkaar voor de fijne weken. We kunnen nog heel lang gaan nagenieten van deze bijzondere dagen en hebben veel mooie foto’s als herinnering.

Dag 21 One day alone
Vandaag doe ik niet zoveel. Er is maar een ding wat vandaag belangrijk is en dat is dat ik moet zorgen dat ik op tijd aan kom bij de luchthaven om door te kunnen gaan naar Vietnam.
Jeetje, wat vliegen de dagen voorbij. Maar wat hebben we veel meegemaakt in deze dagen. Alles is goed gegaan, we zijn niks verloren, zijn beide niet ziek geworden en hebben een super vakantie gehad. Alle gelukskadotjes doen zijn werk goed!

I'm ready for my new journey; Vietnam!

Hierbij een korte terugblik op Sri Lanka(een aantal) dingen voor mezelf op een rijtje

onvergetelijke (gevoels) momenten

  • Het gevoel van vertrek in het vliegtuig
  • In gesprek met de locals in het strandhutje, Floor Dessing
  • Beklimmen van de rots Pidurangala Rock in het donker en bovenop de berg de zonsopgang zien  
  • Adapter ‘’Ik word behandeld en voel me  een echte koningin.’’
  • Het besef moment dat ik mijn kans grijp:  
    ‘’Ik ben aan het reizen om niet van het leven te ontsnappen, maar om het leven niet aan mij te laten ontsnappen.’’
  • Het rustgevende gevoel bij het strand.
  • ‘’De wereld beweegt snel maar dat betekend niet dat ik daar altijd in mee moet doen.’’
  • Surfboarden op het dak en olifant in het wild. ‘’Sri Lanka, you’re amazing’’
  • Traantje bij afscheid, besef van onze broer-zus band

Verbaas momenten

  • Goedheid van de mens (portemonnee)
  • In karakter gewisseld
  • Inchecken van backpack in Sri Lanka; Alles komt goed.

Uitgelichte lach momenten

  • Het hostel in Kandy met apen bij het ontbijt
  • De tuktuk-drive als Max Verstappen
  • De(overvolle) boutanische tuinen met selfie-time als Willem-Alexander en Maxima
  • Versiertruc van Rens
  • No shame at all v.s. ‘An, doe normaal,’
  • We’re just married
  • De overvolle bus
  • Paniek om niks
  • Het laatste kopje koffie

Foto’s

3 Reacties

  1. Anja:
    15 oktober 2017
    Met tranen heb ik jullie laatste blog samen gelezen gewoon geweldig !!
    Geniet van Vietnam en zorg goed voor jezelf !!😘Rens fijn dat je er weer bent 😘
  2. Mamsie:
    15 oktober 2017
    Ja wat een fantastische vakantie hebben jullie samen gehad. Heerlijk om het allemaal te lezen. En Rens kwam helemaal enthousiast thuis en zat vol met verhalen, geweldig, we hebben ervan genoten.
    Annick geniet samen met Maxime net zo in Vietnam. Dikke knuffel ons 😘
  3. Britt:
    16 oktober 2017
    Ik geniet van de verhalen die je schrijft meid! Hierdoor krijg ik zelfs ook een beetje een vakantiegevoel en waande ik mezelf af en toe ook op Sri Lanka. Gaaf allemaal!! Geniet van Vietnam! Ik ben trots op je 😘