Een kijkje in mijn hart

17 maart 2018 - Apollo Bay, Australië

Een kijkje in mijn hart
 

Eerlijkheid duurt het langst’. Dat gezegde begreep ik als kind voor geen ene meter. ''Als je eerlijk bent, dan duurt het gesprek toch het korst'' zei ik vroeger altijd. Anyway, ik ben in ieder geval opgegroeid met eerlijkheid. Éen van mijn grootste allergieën zijn dan ook smoesjes of leugens. Eerlijke en open communicatie is wat ik nastreef en zeer waardeer. Daarom schrijf ik deze keer een blog waarin ik me open stel en je een kijkje laat nemen in mijn hart.

Open communicatie is niet altijd makkelijk want het betekend ook dat je je kwetsbare kant laat zien. Het heeft dan ook even geduurd voordat ik dit blog wilde uploaden. Ik zocht telkens naar de juiste woorden maar gevoel is soms lastig in woorden uit  te drukken. Hopelijk is het te volgen en kunnen jullie niet alleen mijn gevoel begrijpen, maar wordt misschien ook jullie gevoel door mij erkend.

‘Het leven is een grote golfbeweging met ups and down’
Zoals jullie hebben kunnen lezen gaat het nog steeds reuze goed met me en heb ik de tijd van mijn leven. Goede berichten, blijdschap en geluk zijn makkelijk om te delen. Zo zeg ik dan ook maar al te graag en vaak: hoeveel ik hier geniet, hoe gelukkig ik me voel en dat ik zo ontzettend straal. Ondanks dat het de waarheid is, is het niet écht altijd de dagelijkse realiteit. Want tussen zonnige dagen zitten soms ook wat grijzere dagen. Echter verbloemen we deze grijzere dagen vaak. Even zeggen dat het een dagje minder met je gaat mag ook. Dat is alleen vaak lastig omdat het vaak negatievere is of je je kwetsbaarheid niet wilt laten zien. Maar wist je dat als je kwetsbaar bent zien mensen ook je kracht. Als je enkel kracht uitstraalt, bouw je een muur om je heen. Met die gedachte durfde ik het blog up te loaden.

Contact met thuis
Ongeveer twee maanden geleden
Half januari om 10 uur ’s ochtends word ik wakker. Ik werp een blik op  mijn telefoon. Vijf gemiste oproepen en  12 ongelezen whatsapp berichten.  Het zijn vrienden, familie en nieuwe reismaatjes. Opeens schieten de tranen in mijn ogen. Het zijn mijn eerste tranen in Apollo Bay. De tranen mogen er zijn, maar ik schrik er zelf een beetje van. De emotie is er namelijk voordat ik de berichten heb gelezen.  Het is de druppel die de emmer doet laten overlopen. Emoties van een  opgestapelde druk over : ‘Hoe krijg ik twee sociale leefwerelden gecombineerd?’
 Jullie, als lieve vrienden en familie thuis, betekenen ontzettend veel voor me. Ik heb me nog nooit zo geliefd gevoeld als in het afscheidsweekend voordat ik mijn reis begon. Jullie waren er allemaal voor mij. We zeiden toen ook tegen elkaar; ‘het is geen echt afscheid nemen, maar meer een dáág lieverd, tot snel’. Die liefde en warmte die ik toen voelde was ontzettend fijn en wil ik niet verloren laten gaan. Maar hoe kan ik die band behouden als dochter, zus, vriendin of huisgenoot als ik aan de andere kant van de wereld leef met 10uur tijdsverschil?
Contact met thuis betekent vaak plannen. Met mensen afspreken welk tijdstip uitkomt en dat is vaak meteen ’s ochtends als ik wakker word of ’s avonds laat na mijn werk.  Het is vaak geluk als we een belmoment kunnen vinden in twee drukke agenda’s die ongelijk van elkaar lopen. Maar als er een moment staat gepland ontstaat er soms een intrinsieke strijd. Dat ziet er vaak als volgt zie:  ‘Ik kan vannacht maar een paar uurtjes slapen, dus ga ik mijn wekker één uur eerder zetten om te kunnen contacten met thuis? Of als ik klaar ben met werken wil ik graag met collega’s een drankje drinken, doe ik dat of kies ik ervoor om meteen naar huis te lopen om te kunnen bellen?  Ik kan je vertellen, deze strijd die ik de laatste keren telkens voelde, maakte dat mijn emmer bij het zien van alle gemiste oproepen overliep. ‘’Shit, Ik houd het contact niet meer bij’’ dacht ik . Ik wil het thuisfront niet teleurstellen door  weinig van me te laten horen, maar ik wil ook genieten in het hier en nu. Dat laatste wordt ook zo vaak benadrukt of gezegd. ‘Annick geniet, geniet, geniet want zo’n reis maak je maar één keer in je leven.  Alleen om optimaal te kunnen genieten merk ik dat ik het leventje in Nederland gewoon eventjes wat meer los wil laten. Maar dat laatste, loslaten, kost stiekem behoorlijk veel energie. Los laten betekent niet altijd meteen opgeven. Het is soms alleen even meer ruimte geven of accepteren dat sommige dingen even anders zijn.

Ik vind het ergens lastig om  voor mezelf te kiezen en familie en vrienden ineens wat meer naar de achtergrond te drukken of te zien vervagen. Er zijn mensen die je missen en af en toe contact doet het gemis soms verzachten. Ik zei ook toen ik wegging; Ondanks dat je me niet meer kan zien, betekend het niet dat ik er niet meer ben, want je kunt me altijd bereiken.  Maar dat af en toe contact kost met sommige voor mij soms heel veel energie. Ik wil investeren in mijn contacten hier, om er in mijn reis uit te halen wat er in zit. Investeren in (nieuwe) contacten om hier vrienden te hebben en mezelf op mijn gemak te voelen.
Met die gedachte stel ik, met een brok in mijn keel, een berichtje op richting het thuisfront. Het bericht bevat de mededeling dat ik minder contact wil. Het versturen van het berichtje was lastig. Maar ik deed het, want ik ben van de open en eerlijke communicatie i.p.v. ineens niks meer van me laten horen. Het was lastig omdat je voelt dat je nog meer afstand creëert.  Ik wil de mensen van wie ik houd niet  van me afduwen. Ik denk ook steeds; Wat zullen de mensen van mij wel niet denken? Dat ik niet meer geïnteresseerd in ze ben? Dat onze band niks betekend? Realistisch gezien, vind ik de keuze ergens heel gezond. Het zou ook geen goed teken zijn als ik in al mijn vrije tijd met het thuisfront aan de lijn zat. Het versturen van het bericht gaf me ook lucht. Ik merkte dat ik voor mezelf durfde te kiezen, te doen wat goed voelt en te kiezen voor mijn eigen pad. Even ruimte maken, voor de dingen die nu op mijn pad komen of waarvan ik energie krijg.


Eén maand later
De zon straalt, alleen ik straal vandaag een keertje niet . Ik ga daarom naar het strand voor een wandeling met de hond. Het strand is voor mij de fijnste plek om mijn gedachtes te laten gaan. De zon schijnt op mijn bruin gekleurde huid. Met mijn blote voeten loop ik door het water. Door de muziekje in mijn oren, zink ik weg in gedachten. Een brede lach en zoute tranen lopen over mijn wangen. Eventjes helemaal alleen. Even weg van iedereen. Eventjes de stilte om me heen. Even laat ik weer alle emoties gaan.
Ik realiseerde dat het leventje thuis doorgaat, zonder dat ik daar bij ben. Ik mis het niet. Dat is een goed teken, maar ergens ook een raar gevoel is. Ik voel me goed, blij en gelukkig hier en dat ondanks zo’n grote afstand met thuis en de mensen die ik lief heb. Een brede lach want ik ben zó  blij dat ik deze stap heb gemaakt. Het hier zo goed voor elkaar heb, het zo goed maak en zo geweldig veel mooie avonturen mee maak. Ik ben trots op mezelf over de (niet altijd makkelijke) keuzes en stappen die ik maak. En tegelijkertijd wat tranen omdat ik voel dat ik met de dag meer los kom van het leven van thuis. En dat gevoel is niet in woorden uit te leggen. Dat gevoel is nieuw, avontuurlijk, spannend, verdrietig, angst of een mix van allemaal.
Dat mijn sociale contacten van thuis minder intensief zijn is niet alleen voor mij lastig, maar soms ook voor jullie. Voor mij is het lastig omdat, ondanks dat ik weet dat jullie mij alles gunnen,  het hard voelt om nog meer afstand te creëren. En ik begrijp voor jullie ook dat het lastig is om te moeten accepteren dat ik minder contact wil en dat het contact anders is. Maar achter dat alles schuilt het grootste gevoel van verlies. Het gevoel om mij te verliezen als docter, vriendin of huisgenoot. En de grote vraag voor hoelang gaat ze weg zijn? Dat gevoel van verlies geldt ook voor mij. Ik ga soms ook van links naar rechts. En dat laat ik toe want dat mag. Reizen is soms ook een grote rollercoaster van emoties en verdwalen daarin . Het grote ontdekkingspad naar wie je bent en wat je wilt..
 

Afgelopen week
Mijn eerste paracetamol van deze reis wordt een feit. De eerste keer in een half jaar dat ik een beetje ziekjes ben. Warm, koud, hoofdpijn, kramp in mijn nek en buikpijn. Oké, mijn Duracel batterij waar ik in vorig blog nog over schreef, voelt nu leeg.
Afgelopen week had ik wat meer vrije tijd en hoefde ik niet zoveel te werken. Dat zijn vaak de weken waarin je lichaam aangeeft; het is even teveel. De vrije dagen zijn ook de dagen dat je meer tijd hebt om bij dingen stil te staan. Dat was afgelopen week dus ook het geval bij mij.  
Ik voelde me niet mega slecht dus ik ging wel gewoon werken en een dagje erop uit. Even weg uit Apollo Bay met twee Nederlandse meiden. In de auto hadden we al vrij snel een diepgaand gesprek over de combinatie reizen en thuis. Allemaal hadden we even behoefte om ons hart te luchtten. De gesprekken in het Engelse  zijn vaak oppervlakkiger omdat je je  niet altijd goed kunt verwoorden. Het diepgaangde gesprek was ontzettend fijn omdat ik me heel erg herkende in de dingen die de meiden zeiden. Ik voelde me tevens ook begrepen. Mijn gevoel werd erkent.
Echter de dag na het dagtripje krijg ik geen hap door mijn keel en lig ik in bed. Als ik even steun nodig heb bel ik vaak met één van mijn ouders.  Heel fijn dat ik niet alleen weet dat het thuisfront er altijd voor mij is, maar dat jullie er ook altijd voor me zijn als ik jullie nodig heb!
Bij mijn eerste tranen belde ik mams. Dus dit keer belde ik met paps. Na een telefoongesprek van 1,5 uur kon ik mijn ziek zijn gevoel meer plaatsen. Het klinkt misschien raar, maar ik ben gewoon een beetje ‘lovesick’. Ik ben er gewoon een beetje ziek van dat ik voel dat bij langere tijd op reis gaan, toch ook misschien wel afscheid nemen hoort. Het besef dat relaties en vriendschappen veranderen. Ik koos om een nieuwe weg in te slaan (op reis te gaan). Ik voel nu alleen ook echt dat ik op het linkerpad zit terwijl anderen op het rechtpad zitten. Ik voel soms echt dat de wegen van elkaar zijn gescheiden en elkaar niet meer kunnen volgen. Er gaat een grote vraag door mijn hoofd of ik ooit nog wel op het rechterpad wil zitten of kan komen. Wil ik niet liever op het linkerpad blijven. Het is de realiteit dat ik een ander spoor heb gekozen, maar de grote vraag waar het me naar toe zal leiden. De grote vraag is ook wanneer ik weer terug zal komen.
Maar ergens weet ik dat wel als ik eerlijk ben tegen mezelf.

Ik probeer mijn gevoel in een metafoor uit te leggen:
Ik ben de (snel) trein, die opzoek is naar avontuur en vol is geladen met liefdevolle herinneringen en mensen.  Ik ben een voorwaarts gerichte trein, die langs verschillende stations  rijd, waar ik ook nieuwe avonturen en mensen wil oppikken. Dat laatste kan alleen als daar ruimte voor is in één van de coupés.  Voor mijn gevoel zitten de coupés vol waardoor ik geremd wordt in mijn voorwaartse beweging. Ik moet dus dingen loslaten wil ik verder komen.  En verder komen wil ik, want ik wil niet op plekken blijven hangen, als mijn gevoel daar eigenlijk niet wil zijn. Én of ik nog terug kom bij de stations om de dingen weer op te halen dat is voor mij ook een grote vraag. Hoe gaat het zijn als ik terug kom, weet ik zelf ook nog niet. Ik weet wel dat ik niet terug op wil komen op hetzelfde spoor. Ik ben gemaakt voor uitdaging, nieuw avontuur en heb daarvoor ruimte nodig heb. Ik zal daarom vanaf nu misschien wel wat herinneringen koesteren en met een voorwaarts gericht blik.

Het is moeilijk om ergens aan dat gevoel toe te geven. Het hele los komen / loslaten proces kost me in ieder geval veel energie. Maar de eerste stap van ‘herkennen’ is geweest. Stap twee ‘toegeven’ heb ik ook over me heen laten komen. De fase ‘accepteren’ zit ik nu in, maar dat kost ook gewoon tijd. Alles een plekje geven. Ik wil herinneringen koesteren met een toekomst gerichte blik. Er gaan ook vragen door mijn hoofd van krijg ik hiervan geen spijt? Is het wel goed wat je doet? Hoe hard, onzeker of moeilijk het ook is. Ik luister naar mijn gevoel en weet dat die mij de weg verteld naar het juist pad.

Ik weet nog niet wat komen gaat,
ik wacht af en weet pas later hoe het ervoor staat,
Ik neem een diepe zucht en zet mijn gedachte nu uit mijn brein,
Ik heb vertrouwen in mezelf, want mijn gevoel verteld mij de weg.
En ik weet dat ik achteraf altijd denk. Dit heeft zo moeten zijn.

Bedankt weer voor het lezen lieverds en jullie reizen in mijn gedachten mee (L)!

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

4 Reacties

  1. Edith:
    17 maart 2018
    Lieve Annick! Een pluim voor jou, dat jij je gevoelens zo eerlijk durft te delen.
    Iedereen zal dit begrijpen en deze gevoelens horen bij het levenspad wat je aan het bewandelen bent.
    Je doet het heel goed, je bent een prachtige reis aan het maken!!
    Dikke knuffel van Edith ❤️
  2. Claire Docters:
    17 maart 2018
    Lieverd, wat doe je dit goed! De basis met jouw thuisfront is stevig en dat zal zo blijven. Echte vrienden zullen er ook altijd zijn en blijven, ook al is het contact minder. Minder contact wil niet zeggen dat de liefde niet meer in je hart zit 💝 Loslaten is het moeilijkste wat er is, maar dit is jouw pad en dat moet volgen zoals jij dat wil. En je ups én downs tonen is heel moedig, het maakt je een nog mooier mens.
    Dikke knuffel van ons 😘
  3. Marianne:
    18 maart 2018
    Hoi lieve schat,wat oprecht weergegeven.Heel moedig dat je voor jezelf kiest maar dat blijft moeilijk.Je wil graag iedereen tot vriend houden.Maar dat kan niet altijd en iedereen begrijpt dat je in je leven ook weleens een beetje afstand van bepaalde dingen wilt nemen.Echte liefde blijft lieve Annick.💕Wij zijn supertrots op je veel liefs en een dikke knuffel,💋Groetjes Marianne
  4. Marjolein van Gaal:
    18 maart 2018
    Lieve Annick,
    Wat knap van jou dat je je gevoelens zo wilt delen met anderen.
    Je doet het geweldig en we zijn supertrots op jou.
    Heel veel liefs van ons.💋💋