time to say goodbye

Time to say goodbye!
De tijd vliegt weer voorbij. Want de laatst weken hier in Apollo Bay gaan alweer in. Ik voel dat het kouder begint te worden. De dagen worden korter en de winter staat voor de deur. De avonden in de pub zijn rustiger want er zijn niet meer zoveel vakantiegangers. Ik voel door de donkere, koudere avonden soms ook ineens een soort kilte hier in het dorp. Het wordt tijd om te gaan denk ik dan. Maar toch heb ik ontzettend moeite met die gedachte… Dit plekje, de mensen en de leefstijl hier hebben mijn hart gestolen. Ik voelde me een local. Een soort kind aan huis of koningin van het dorp. Deze plek heeft me laten leven in een droom en mij vreselijk gelukkig gemaakt. Ik vind het ergens eng om het achter me te laten. Ik krijg er een soort leeg gevoel van in mijn buik.

Als ik  over straat loop naar mijn werk en realiseer dat ik binnenkort deze plek ga verlaten, zet ik gauw mijn zonnebril op. Er rolt alleen al bij die gedachte soms een traantje over mijn wang. Ik bekijk het maar positief en zeg tegen mezelf: ‘ geniet van deze traan Annick, dat betekent dat je hier een bijzonder mooie tijd hebt gehad, die ik nooit zal gaan vergeten.’   
Elke dag leef ik steeds meer naar het moment dat ik ga vertrekken. Soms is afscheid nemen makkelijk als iets niet zo veel indruk op je heeft gemaakt. Maar afscheid nemen van iets  waar je van bent gaan houden is moeilijk. In mijn hoofd neem ik dan ook stukje voor stukje, dag bij dag afscheid van Apollo Bay. En dat gaat de ene keer met een lach en de andere keer met een traan.
Op een goede manier afscheid nemen is voor mij belangrijk. Ik wil graag vertrekken met een tevreden en rustgevend gevoel. Ik neem dan ook een middag op  het strand de tijd om te bedenken op welke manier ik afscheid wil nemen en wat ik nog allemaal wil doen. Ik kom daardoor tot de conclusie dat ik niet tot de dag voor vertrek wil werken. Je kent het gevoel wel als je op zomer vakantie gaat. Je moet vaak voordat je vertrek nog van alles doen.
Ik besluit daarom dat mijn laatste werkdag op een zondag is en mijn vertrekdatum de woensdag erop is. Twee dagen om nog even spullen te pakken, het huis te poetsen en dan moet het wel goed zijn. Nou.. ik kan je vertellen dat het toch zwaarder valt dan ik had gedacht. Ik heb nog net iets meer tijd nodig om afscheid te nemen en besluit om donderdag te gaan vertrekken.

De mensen in de pub leven met me mee en vragen steeds wanneer mijn laatste werkdag is en wat mijn plannen zijn na Apollo Bay . Mijn favoriete klant (mijn opa figuur) Arthur, vraagt of ik in mijn laatste week een keer met hem mee wil voor een diner bij de voetbalclub. Hij gaat daar elke donderdag avond heen en zou mij graag een keer meenemen. Ik besluit om mee te gaan en die avond heeft me weer een hele ervaring rijker gemaakt. Hij stelde me voor aan al zijn kleinkinderen die er waren. Vol trots zei hij dan: ’this is Annick..’!

De allerlaatste dagen gaan in en  ik merk dat ik mezelf soms even kwijt raak. Ik word ontzettend onrustig. Ik had hetzelfde gevoel als de week voordat ik mijn gehele reis begon. Rusteloosheid omdat ik dit fijne plekje moet achter laten, nog van alles wil doen en eigenlijk nog geen genoeg heb van de plek. De gedachte dat ik afscheid moet nemen van lieve mensen en de plek die mijn hart gestolen heeft, geeft een gevoel van liefdesverdriet.  Ik haal steun door mijn thuisfront wat vaker te bellen, mijn vrije uren met vrienden uit het dorp te besteden en proberen nog optimaal te genieten tot het laatste moment.  Mijn hoofd draait over uren en ik voel me ontzettend moe door alle emoties. Ik heb ook totaal geen honger en krijg soms geen hap door mijn keel.  Heel gek om dit gevoel mee te maken. Ik ben soms verdrietig maar ergens ook energierijk en opgelucht. Ik weet dat ik er sterker van wordt en dat er ergens nieuw avontuur gaat beginnen.

Het is zondag en dat betekend dat mijn aller laatste werkdag is aangebroken. Ik trakeer in stijl Nederlandse speculaas koekjes aan collega’s en de gasten om ze te bedanken voor mijn fijne werk tijd.  Er zijn veel mensen die speciaal even naar de pub komen om me gedag te zeggen en nog een laatste biertje met me willen  drinken. Ze bedanken me, wensen me het aller beste en veel reisplezier met mijn gezin toe. Mijn opa figuur Arthur wil niet alleen met woorden mij bedanken, maar hij geeft mijn een envelop. Ik zie de tranen in zijn ogen en hij zegt: ‘pssst héy love, I got something for you. Hij tovert een envelop tevoorschijn en geeft me een dikke knuffel. Ik mag de envelop pas open maken als ik op reis ben, maar ik moet er heel goed oppassen. Hij vertelde tegen me dat hij zo kon genieten van mij omdat ik hem deed herinneren aan zijn vrouw. Deze man heeft een speciaal plekje gekregen voor mij!

Zondagavond 20:55 mijn laatste vijf minuten gaan in. Mijn vrienden uit het dorp komen de  pub binnen lopen met taart en willen een drankje met me te drinken om te vieren dat mijn aller laatste werkshift erop zit. Geweldig, hoe snel er een liefdevolle band ontstaan met backpackers. De avond was er weer eentje voor in de boeken. Er zijn zoveel leuke herinneringen opgehaald, lieve woorden geschreven en  dikke knuffels gegeven . Als ik thuis kom kan ik echter niet meteen slapen. Ik ben benieuwd wat er in de envelop van, mijn opa figuur, Arthur zit. Hij had gezegd dat ik de envelop pas mocht open maken als ik vertrok. Ik kan me niet bedwingen en maak de envelop toch open. Ik moet weten wat erin zit voordat ik het dorp verlaat. Ik scheur de envelop open en er zitten een hele hoop dollar biljetten in en een kaartje met de tekst: ‘for my sweet heart, zijn naam en adres. De tranen rollen over mijn wangen…wauw wat heb ik blijkbaar indruk gemaakt op die man en wat ben ik aan hem gehecht geraakt. Ik schrijf de dag erna meteen een kaartje terug. Ik moest oppassen dat de inkt niet uitliep door de zoute tranen die erop vielen.  Als ik mijn kaartje geef nemen we nog een keer afscheid met een dikke dikke knuffel. Ik heb hem belooft gedurende mijn reis nog iets te laten weten.

Vanaf nu ben ik vrij van werk en kan ik nog één keer de dingen doen die ik graag zou willen. Dat bestaat uit één flinke hardloop tocht over de Great Ocean Road. Nog één keer een dikke vette ijsco eten, de lekkerste fish and chips halen en langzaam mijn backpack  gaan pakken.
Voor een dikke vette ijsco had ik een leuke tegoed bon gekregen van twee restaurant gasten. Ze hadden een tegoed bon  gehaald en afgegeven bij het werk omdat ze het altijd zo leuk vonden dat ik hun biertjes met zoveel enthousiasme  had geserveerd. Super lief van ze!
Als ik deze tegoed bon vervolgens inlever bij de ijscokraam (beste ijsscoop kraam van Australië, 378 awards), weten de verkopers het nog mooier te maken. Als vaste gast maken ze er een extra groot feest van en worden de twee bollen verdubbelt. Dat kon ik wel hebben zeiden ze.

Natuurlijk hoort bij afscheid nemen ook een afscheidsfeestje. Mijn collega’s van mijn tweede bijbaantje hadden een goodbye Party georganiseerd. .Als ik binnen kom lopen is de woonkamer helemaal aangekleed met kaarsjes en staat er een grote tafel met zelfgemaakte hapjes.  Ze gaan me allemaal missen zeggen ze en dat voelde heel wederzijds. De mensen om je heen, de vrienden die je maakt op reis bepalen voor een heel groot gedeelte of je jezelf op je gemak voelt. Nou die avond had ik het wel warm en voelde ik dat er een zeer geliefd gevoel  door mijn lijf stroomde. Al helemaal toen mijn collega’s een liedje hadden geschreven en live onder begeleiding van een gitaar voor me gingen zingen….dat is toch wel het droomplaatje van backpack vrienden.

De dag erna begin ik mijn tas in te pakken…De grootst vraag is hoe ik ooit al die kleren weer terug in één tas ga krijgen. Het antwoord daarop wist ik natuurlijk al wel.. dat gaat nooit passen. Dat betekend spullen achterlaten. Het voelde een beetje als verhuizen. Dat is het natuurlijk ook want ik ga er met heel mijn hebben en houden weer vandoor… op naar de volgende plek. Als je even verplaats in verhuizen weet je dat het best veel energiekost en soms elk ding wat je in je hand hebt een herinnering opgehaald vaak. Dit gebeurde ook bij mij.. waardoor ik wel drie uur deed over die backpack inpakken. Ik benoemde net dat ik er met mijn hele hebben en houden weer van doorga.. en dat geeft naast een ‘’zin in nieuw avontuur gevoel’’ een gevoel dat alle steun pilaren die jou er hebt opgebouwd vallen weer onder je weggaan. Het gevoel dat je weer volledig los staat.
Mijn grootste steunpilaar was toch wel Maartje. Mijn beste, leukste en meest humoristische vriendin  oftewel Bartender Dutchie de 2e. . Wij nemen niet zomaar van elkaar afscheid. We hebben zoveel woorden uitgewisseld, ervaringen gedeeld, leuke momenten gemaakt, elkaar getroost en een bijzondere vriendschap opgebouwd. Daar hoort iets speciaals bij. Samen met haar ga ik nog één keer naar het strand om een pizza te eten met een biertje erbij. Allebei hadden we een brief voor elkaar geschreven waarin we terugblikken op onze Apollo Bay tijd. Gelukkig weten we dat onze vriendschap ook in Nederland doorgezet zal worden. Maartje, was een meid met een hartje van goud, die me nog meer heeft laten genieten van alles wat je doet en is mijn luisterend oor geweest.

De dag van vertrek
Als ik wakker wordt vraag ik mezelf af: Ben ik er klaar voor? Jaaa, zeg ik hardop. Ik zet mijn lievelingsliedje op en ga dansend het bed uit. Ik ben weer klaar om op doorreis te gaan.. Ik heb afscheid genomen op de manier waarop ik wilde. Dat voelde goed en nu kan ik het afsluiten!
Alle levenslessen, liefde, ervaringen,  leermomenten neem ik met me mee en dat pakt niemand me meer af.
Nog één keer loop ik over de hoofdstraat om de laatste mensen van de cafés en restaurants gedag te zeggen. Ben je nog steeds hier? Vragen ze dan. Iedereen zag aan mij dat ik op mijn plek was daar, het voor mij als thuis voelde en ik erbij hoorde. Ze zeggen daarom allemaal tot volgend jaar. Ik zeg daarop Wie weet…!!
Als ik bij de snoepwinkel gedag zeg, staat er een grote zaksnoep met For Annick Thanks for your smiles. Unieke ervaring wat ik met het dorp had en het dorp met mij. 
17:00u, het getoeter van de auto. Ik spring bij twee collega’s in die ook naar Melbourne reizen. Ze willen me afzetten in het centrum, waar ik een hostel heb geboekt. Als alles erin zit rijden we weg. We zien aan het einde van de straat nog twee koala’s waar we even voor stoppen en dan is het echt tijd om de 2,5uur durende tocht naar Melbourne, de stad waar mijn avontuur begon, te gaan maken.

Byebye Apollo Bay!