Reisblog 2: De eerste dagen in Sri Lanka

Reisblog 2  dinsdag 27 september

Dag 2: Aankomst Colombo naar Negombo
Na een zeer goede vlucht zijn we aangekomen in Sri Lanka (Colombo Airport).
Voor Rens is het de eerste keer in Azië, voor mij is dit de tweede keer (voorheen in Thailand geweest).
Eerst regelen we een aantal dingen zoals geld pinnen, SIM-kaartje en het vervoer naar onze eerste bestemming Negombo.  Bij het regelen van het vervoer beginnen we meteen met het onderhandelen van de prijs. €1 is 175 R in Sri Lanka. Als we onderhandelen gaat het vaak maar om een paar euro’s, maar het is een leuk spelletje aanzich. Je moet als backpacker zelfverzekerd overkomen, want de mensen hier weten dat je toerist bent en veel geld hebt. Maar we gaan leven als backpackers en ons niet laten oplichten. Ook al is het telkens maar voor een paar euro, omgerekend naar de valuta van hier is het onderhandelen zeker de moeite waard.

Onderweg kijkt Rens zijn ogen uit van het straat leven. ‘Wat een chaos,’ zegt hij. Dit is ook echt zo, want iedereen doet hier maar wat in het verkeer en rijdt kriskras door elkaar.
Bij aankomst in het guesthouse ontmoetten we een Nederlands meisje die haar vlucht had gemist.  Ze had zich vergist in de tijd van AM en PM. Haha mama, zij is dus niet de enige die deze stomme fout maakt.

Na even te hebben gerust, waren we bijgekomen van de vlucht. We besloten naar het strand te gaan. We ontmoeten op het strand al gauw een Srilankaanse verkoper. Hij zag ons en sprak meteen over Nederland en alle voetbalclubs. Hij probeerde hiermee indruk te maken, zodat we mogelijk iets bij hem zouden kopen. We lieten ons iets aansmeren en kochten allebei een armbandje. We spraken daarna gelijk met elkaar af dat dit de laatste keer was dat we ons iets lieten' aansmeren'. Achja, we waren met die armbandjes wel meteen in de vakantiesfeer.

Op het strand hebben we een lange wandeling gemaakt die zeer indrukwekkend was. We zagen de vervuiling, armoede en besefden dat we op grond liepen waar 10 jaar geleden in 2006 de Tsunami is geweest. We kwamen tijdens de wandeling locals tegen die aan het chillen waren in een hutje (zie foto's).  Ze riepen ons en we gingen met ze in gesprek. We vroegen aan de locals welke impact  de Tsunami heeft gehad.  Eén van de mannen sprak Engels en kon het goed uitleggen. Ik voelde me op dat moment echt even Floortje Dessing, die niewschierig  was naar de gescheidenis en beleving van de inwoners hier. Toen de mannen vervolgens vertelde dat ze van de Maffia waren, bleef ik verbaasd genoeg rusting  doorpraten. Ik voelde me geen moment onveilig (met Rens aan mijn zijde). De locals waren heel relaxt en beleefden het gesprek met ons mogelijk op dezefde manier als wij dat deden. Er was namelijk oprechte interesse in elkaar.
De Sri-lankaanse kinderen kwamen trouwens ook meteen op je af. Ze vroegen naar een pen om  te kunnen schrijven. We beseffen meteen hoe groot het verschil tussen arm en rijk is.

In de middag bezochten we ook nog de grootste vismarkt van Sri Lanka. Wat een afschuwelijke geur hing er, eigenlijk niet te weerstaan, maar dat moesten we voor lief nemen. Een lokale vissersarbeider kwam op ons af en wilde ons een rondleiding geven. Vol passie en trots vertelde hij over de arbeid en zijn eigen leven. De local sprak redelijk Engels omdat hij momenteel een Engelse cursus deed. De Engelse cursus volgde hij om aangenomen te kunnen worden in een hotel.  Hij wil in een hotel werken om meer geld te verdienen. Nu verdiend hij €4 per dag en in een hotel €10. De hoeveelheid vis die we zagen was ongelofelijk. Er lagen wel duizenden vissen te drogen op het strand, waar allerlei vliegen op zaten. Ik moest er niet aan denken dat zo’n vis ’s avonds op mijn bord zou liggen. Maarja, de hygiene in zo’n land is niet te vergelijken met Nederland. We wilde de man aan het einde van de tour geld geven maar hij wilde dit niet. Hij wilde alleen maar euro’s,  zodat hij zijn Belgische docent van de Engelse cursus kon betalen. We waren onder de indruk van zijn ambitie en op welke manier hij zichzelf wilde ontwikkelen.

'S avonds zijn we in een restaurantje gaan eten.  We merkten meteen dat je mobiele telefoon op reis ook onmisbaar is. Je kunt met handige apps namelijk leuke restaurantjes opzoeken, de weg vinden en boekingen doen.  
Als we 's avonds in bed liggen zeggen we tegen elkaar: 'woh, wat een indrukwekkende eerste dag, met veel gave verhalen. We besefde ons weer even hoe goed we het hebben, als je de armoede van hier onder eigen ogen ziet.'

Dag 3
Vandaag staat de reis naar Dumbulla op de planning. Volgens de eigenaresse van het guesthouse een tocht van ongeveer 3u met 1x overstappen.
Aangekomen bij het busstation als echte (zwaar) bepakte backpackers worden we meteen geholpen door de locals over welke bus we moeten nemen. Terwijl de locale bevolking zijn tas gewoon bij zich moest houden, kregen onze backpacks meteen een speciale plek (voorin langs de chauffeur). Er stond zachtjes een heerlijk lokaal muziekje op (niet dus, oorverdovende jengel muziek). De vieze lucht probeerde ze te verzachten met wierook, maar daar werd het niet bepaald beter van. Maar de bus is in ieder geval voorzien van genoeg godsdienstige spulletjes dus dit beloofd een gezegend ritje te worden. En dit alles voor maar liefst €0,55 p.p
Na 3uur in de bus te hebben gezeten, het chaotische verkeer van Sri lanka te hebben gezien, een reisblog te hebben getypt en onze ogen weer uit te hebben gekeken, kwamen we echter pas aan bij de eerste overstapplaats. We moesten nu nog eens 3uur de bus in om Dambulla te bereiken. Pfff.. daar hadden we ons even op verkeken. Tegenslag 1, maar gelukkig hadden we lekker een zitplaats en zitten we nog vol energie.

Eenmaal aangekomen bij ons guesthouse zijn we gelijk naar een mooie bezienswaardigheid van Dambulla gegaan, de gouden tempel. Voor het boeddhistische geloof moeten de knieën en schouders bedekt zijn. De gouden tempel was heel mooi maar de grotten vonden we voor de prijs tegenvallen.  Het stadje Dambulla is niet  echt groot, vandaar dat we op TripAdvisor keken voor een restaurantje. Het was er niet druk maar de eigenaar en eigenaresse waren zeer vriendelijk. We hebben ook meteen in de gaten dat je het beste aan de locals tips en advies kan vragen.  Zo vroegen we bijvoorbeeld wanneer we het beste de Pidurangala Rock konden beklimmen, met zonsopgang of zonsndergang.
We kozen voor zonsopgang maar dat betekende dat we om 5:30u boven op de berg moesten staan. De eigenaar belde zijn broer, die tuktuk chauffeur was. De broer kwam langs in het restaurant zodat we samen met hem afspraken konden maken. Na een tijdje te hebben overlegd en onderhandeld, besloten we dat hij ons om 4:30u op kwam halen bij het guesthouse. Nadat hij ons naar de berg zou brengen , wilde hij beneden twee uur op ons wachten, vervolgens een stadstour Sigirya doen en terug brengen naar het guesthouse. Een persoonlijke chauffeur/gids eigenlijk. Goede deal dachten wij zo! Ohja, voor wie nog niet weet wat een TukTuk is, dat is een vervoersmiddel dat iedereen hier in Azie heeft (zie foto's). Het is voor locals vaak hun eigen auto, maar ze gebruiken het ook als taxi.

Dag 4
De wekker gaat om 4:00u. Zoals afgesproken stond de tuktuk chauffeur mooi om 4:30u te wachten bij ons guesthouse. Het valt me op dat de mensen hier zo behulpzaam en goed te vertrouwen zijn. Want ook al was het nog pikke donker en reed er bijna niemand op de weg, de tuktuk-chauffeur bracht ons netjes naar de berg. We waren de eerste van de dag die de berg gingen beklimmen en er was dan ook nog niemand te bekennen. In het donker beklommen Rens en ik met een zaklamp de berg. Geweldig om te ervaren dat je de enige toerist bent en er boven een prachtige zonsopgang op je stay te wachten. Tenminste als het helder weer is.
Na een half uur te hebben gelopen, kwamen we boven aan de top. Wauw,, we waren de enigste boven op de berg en de zon kon elk moment op komen.
Hoe de zonsopgang was hoe ik niet in woorden te vertellen, de foto's zeggen denk ik genoeg. Het was adembenemend mooi!

Twee uur later kwamen we terug onder aan de berg en bracht de Tuktuk-gids ons naar een ontbijtplek. Tijdens ons ontbijt (noodles met groenten), liep er ineens een olifant over de weg (zie foto). Dat is hier dus gewoon heel normaal.
De TukTuk gids bracht ons ook nog naar een kruidentuin, waar we kennis hebben gemaakt met allerlei verschillende kruiden en specerijen.

'S middags hebben we de locale bus naar Polonnaruwa gepakt. Hij was overvol, maar toch konden wij als twee blanke zitten. De mensen bewonderen je zo, dat ze plaats voor je maken. Ik voel me hier echt een koningin.
Aangekomen bij ons guesthouse gaat Rens lekker chillen in de hangmat en pak ik de fiets (van de eigenaar van het guesthouse) om op te zoek te gaan naar een laptop oplader. Ik kwam er namelijk achter dat die van mij kapot was. Ik wilde er heel graag eentje vinden anders kon ik geen reisblogs meer typen. Na 7 winkels te zijn afgegaan had ik nog niks gevonden. Maar de eigenaar van winkel 8 kon mij wel helpen. Hij had wel onderdelen van het merk van mijn laptop, maar niet de juiste oplader voor mij. Deze kon ik volgens hem alleen maar in de hoofdstad verkrijgen. Hij zag hoe erg ik baalde want in de hoofdstad kwam ik pas aan het einde van deze reis. En dat zou betekenen dat ik geen reisblogs meer kon maken. De eigenaar vroeg hoelang ik hier verbleef, waarop ik antwoordde twee nachten. Hij belde gelijk naar iemand uit de hoofdstad met de vraag of er met spoed een oplader naar zijn winkel gebracht kon worden. Of zelfs naar mijn questhouse. Dat laatste leek me niet zo'n goede optie (de man hoeft niet te weten waar ik verblijf, ik haal de oplader zelf wel op in de winkel). Na een paar telefoontje was het geregeld en zou ik de volgende dag de oplader kunnen ophalen. Even wist ik niet of ik het moest vertrouwen, maar het voelde gewoon goed en heel echt. Ik gaf de man mijn nummer zodat hij kon bellen als de oplader was aangekomen. Ik was benieuwd, maar  stond er weer echt van te kijken hoe behulpzaam iedereen hier is. Hé, ik stond tevens ook versteld dat het Engels me allemaal best goed af gaat. Ik krijg het met mijn Engels en een lieve gllimlach makkelijk voor elkaar.