prikkels en travelmoe

7 juli 2018 - Cairns, Australië

Oké jongens, zoals jullie lazen in mijn laatste blog gaat full time au-pair zijn het niet worden. Het rond hangen in iemand anders huis de hele tijd, voelt toch een beetje benauwd. Het was wel een geweldige ervaring om zo opgenomen te worden in een gezin, liefde te krijgen van vreemden en meteen (zoveel) verantwoordelijkheid en vertrouwen te krijgen. Ik ben weer een groot avontuur rijker en heb het besef gekregen dat ik zolang mogelijk van de vrijheid moet genieten nu het nog kan. Stiekem vond ik het wel heel leuk om verantwoordelijkheid te hebben en met die kleine meid te knuffelen dus een moederwens heb ik zeker wel voor later. Maar ik begin pas aan kinderen als ik er écht, écht klaar voor ben.

Ondanks dat ik van elke dag groei en mijn reis nog steeds fantastisch soepel verloopt, heb ik het toch even pittig met het maken van keuzes. Hoe zelfverzekerd ik me voel, ik voel me ook onstabiel. Over één week weet ik dat ik bij dit gezin weer weg ben en wil ik wel graag weer wat houvast hebben. Als je onstabiel bent, probeer je te zoeken naar vertrouwde, vaste dingen of patronen.  Dat is soms knap lastig te vinden op reis, want slaapplekken, dorpen – steden en de mensen om me heen zijn constant nieuw.  In korte tijd heel veel nieuwe ervaringen, wisselingen, indrukken die intens zijn. Dan bedoel ik inpakken, afscheid nemen, hallo zeggen, nieuwe plekken, nieuwe uitdagingen aangaan, nieuwe beginnen, nieuw leventje beginnen, nieuw thuisgevoel creëren. Steeds meegaan met de flow en zorgen dat je je zo snel mogelijk thuis voelt, dingen doet die goed voelen en je happy bent. Even heb ik geen zin om te investeren daarin en ik voel dat ik eventjes een beetje ‘travel moe’ ben. Ik merk dat ik daarom ineens denk aan even een travelbreak in Nederland. Even rust, even niet allemaal nieuwe prikkels constant. Opladen in energie door even vertrouwde vastigheid te hebben en mensen om me heen hebben die ik lief heb en mijn geliefde thuisfront knuffelen. Heb ik echt heimwee of is het verlangen naar huis door iets anders? Als ze zeggen dat ik nu Australië uit moet wil ik dat totaal nog niet. Maar ergens weet ik ook dat ik helemaal niet naar Nederland wil. Terug naar Nederland gaat aanvoelen als einde van mijn reis, terwijl ik weet dat ik nog geen afscheid wil nemen van ‘dit (reis)leventje’. Ik zou ook wel ontzettend graag even naar huis willen omdat ik me soms  rot gevoel, omdat ik al zo lang weg ben van jullie. Een rotgevoel omdat ik op dit moment niet de vriendin of dochter kan zijn die ik zou willen zijn. Want ik zeg eerlijk; ik heb soms buikpijn van het feit dat ik misschien twee bruiloften van goede vriendinnen ga missen. Die gedachte doet me verdriet en pijn, want als goede vriendin wil ik daar zo graag zijn. Er is niks zo mooi als liefde en geluk delen en vieren met je eigen geliefde vrienden. Belangrijke levensmomenten meemaken en daarbij aan de zijde staan. Het past ook bij mij om veel liefde te geven, maar met afstand is dat een stuk lastiger. Iets wat nieuw voor me is en niet goed weet hoe ik daarmee moet dealen. Het is de prijs dat je tijdens het reizen betaal om te dealen met deze emoties. Een ticket naar huis boeken is zo gedaan (wel heel duur), maar het geeft ergens een blokkade in mijn lichaam. Ik ben bang dat als ik twee weken op vakantie ga naar Nederland misschien wel niet meer terug wil om te gaan reizen of dat ik niet kan aarde thuis.  Het risico van dat laatste is dat als ik mijn reis daarna weer begin misschien meer toekomst focus heb op Australië. Een definitief toekomst beeld in Australië wil ik niet ontwikkelen dus ga ik die stap liever ontwijken en gewoon in Australië blijven. Andersom ben ik ook bang dat als ik iedereen weer zie dat ik wil blijven, terwijl ik nog niet klaar ben om thuis te zijn. Ik voel dat ik ‘hier nog wil zijn’. De beste keuze is om in Australië te blijven. Als ik namelijk hier in Australië blijf, gaat er op een gegeven moment een punt komen dat ‘heimwee naar huis’ zo erg aan mij vreet dat ik voel dat ik klaar ben met reizen. Of beter het gezegd. Tot het moment daar is dat ik denk waarop ik zal het reizen is mooi en lang genoeg is geweest, ik wil terug naar huis. Dat moment is nu nog niet.

Toch heb ik momenteel even kracht nodig van iemand anders, om me weer zeker te voelen van mijn keuze. Ik besluit daarom om hulptroepen in te schakelen. Ik besluit om een Nederlands meisje (die ik niet ken, alleen volg op facebook), te bellen om mijn verdwaalde gevoelens en het heimwee gevoel naar huis i.v.m. bruiloften te bespreken. Aangezien zij in hetzelfde schuitje heeft gezeten, was ze zeer inspirerend voor mij. Na het telefoongesprek van een uur, had ik weer alle energie en een voorwaartsgerichte blik. Ik wist weer welke koers ik wilde gaan opvaren. En die koers is: Stabiliteit creëren in Cairns door een baan te vinden, woonplaats te regelen en te genieten van dit mooi reisleventje. En bij dat reisleventje hoort ‘Leren accepteren dat je dingen mist van thuis’.

Ondernemen

Ik sta (voor nu) achter mijn keuze en krijg weer energie om te gaan ondernemen. Een nieuwe baan of woonplek komt niet zomaar aanwaaien, dus ik ga weer initiatief nemen. En dat ga natuurlijk niet op zijn 11 en 33ste, nee daar ga ik dan ook meteen voor de volle 100% procent. Dat begint bij mijn CV nog eens aanpassen, uitprinten en meteen de stad in gaan. Je kunt online proberen te solliciteren, maar je moet doen waar je goed in bent en  de kansen optimaal benutten. Mijn kracht is mijn positieve uitstraling en energie. Dus ik ga dat tactische aanpakken, door weer gewoon overal binnen te lopen en mijn gezicht letterlijk te laten zien.
Die manier pakt meteen weer goed uit, want als ik met mijn CV in Palm Cove een leuk restaurant binnen loop, krijg ik 10 minuten later het antwoord al dat ik morgen een proefdag mag mee draaien. Hoppaké, een proefdag meedraaien voelt voor mij altijd al bijna als de baan binnen gehaald. Toch ga ik door met solliciteren om meer opties te creëren. Als ik binnenloop bij een restaurant in Cairns aan de haven, stuurt een medewerkster meteen haar manager door naar mij. Met een open stralende blik en een stevige hand begroet ik haar. En ja hoor… morgen mag ik even een proefavond mee draaien. Hoppakkee denk ik. Als ik ’s avonds in bed lig denk ik ineens: pff jeetje morgen wordt een heftige dag. ’S ochtends proefdag bij het ene restaurant in Palm Cove en ’s avonds in een ander restaurant in Cairns. Mijn hostmoeder noemt mij een ‘machine’ en denkt dat het té veel is. Ze adviseert om er eentje af te zeggen zodat ik me kan focussen op één restaurant. Ik denk daar toch echt heel anders over. Annick  is uniek en er is niet gauw iets te veel voor Annick. Ik denk ook slim na en wil kansen pakken en benutten. Tevens krijg je altijd spijt van de dingen die je niet hebt gedaan. Ik geef daarom morgen liever even extra gas, zodat ik misschien een keuze optie voor mezelf creëer en er het beste uit kan halen wat erin zit.

Tevens geloof ik er ook altijd in dat voorbereiden het halve werk is. Helaas was er weinig tijd om me mentaal voor te bereiden of de menu kaarten door te nemen. Toch probeer ik me zo goed mogelijk voor te bereiden en zet ik om 6uur de wekker om toch wat voor te bereiden. De dag was leuk maar vermoeiend. Maar het was het allemaal waard want ineens heb ik twee banen. Allebei de restaurant willen me dolgraag en mag ik morgen meteen starten. Ohneee… keuzestress slaat weer toe want ik moet ontzettend snel beslissen welke baan ik ga kiezen.

Hoe kan ik binnen één dag een wel overwogen keuze maken? Ik maak een overzichtelijke balans met alle voor- en nadelen en op basis daarvan kiezen. Niet te lang nadenken, want het is toch altijd onzeker waar je voor kiest. Het is wel belangrijk bij de keuze te blijven en voor de volle 100% voor de gemaakte keuze te gaan.
Ik heb gekozen voor het restaurant in Cairns. Ik vond het werk minder leuk want het is een super chique, hoogwaardig restaurant aan de haven. Normaal gesproken zou ik zeggen, kies het werk wat je het leukste vind. Dit keer deed ik dat niet omdat de stad Cairns mij meer te bieden heeft. De opties die deze stad te bieden heeft, woog dus hoger dan het werkplezier dit keer. Tenslotte weet ik van mezelf dat ik toch altijd probeer er het beste van te maken en ik werkplezier toch zo gecreëerd heb. Ik zie het ergens ook als een uitdaging om in zo’n hoogwaardig (stressvol) restaurant te gaan werken. En als het echt niet bevalt… kan ik gewoon stoppen. Niks is verplicht. Lang leven de vrijheid bij het reisleventje!

Van de ene baan naar de andere baan

Oké een nieuwe vaste baan heb ik dus snel gevonden omdat ik er voor de volle 100% voor ging. Dit betekend dat ik me ga settelen in Cairns. Ik wil niet in het hostelleven terecht komen dus probeer ik snel een woonplek te vinden. Ik heb geen angst, backpacker bij het strandje lig vraag ik meteen of zij nog iets weten. Goede vraag want ik had meteen beet. Eén van de meiden uit de groep gaat de stad binnen twee weken verlaten. Ik zou haar kamer over mogen nemen over 3 weken. Na een bezichtiging in het huis ben ik razend enthousiast en wil ik daar heel graag wonen.
Het betekent wel dat ik weer 3 weken even terug moet naar het hostelleven. Ik kies ervoor om terug te gaan naar het hostel waar ik al was geweest. Als ik eenmaal weer bij de receptie sta, begroet het personeel mij en zeggen ze: ‘Hey Girl, good to see you again, Als ik zeg dat ik voor drie weken  blijf, bieden ze me een aanbod aan. Ik krijg de kans om 15 uur per week te werken in het hostel voor gratis accommodatie. Ik moet de keuze wel direct maken. In mijn hoofd zet ik snel een aantal dingen tegen elkaar op. Jullie zullen vast denken dat ik dit aanbod afsla omdat ik niet van het hostelleven houdt. Maar ik neem het wel aan, want ik moet toch 2,5 week overbruggen in het hostel en als ik wat geld kan besparen in dit dure land doe ik dat graag. Wat extra werkuurtjes in de week, kan ik wel aan als energiebom.

Hahah, geweldig hoe snel het dus allemaal gaat. ’s Ochtends neem ik nog afscheid bij mijn host familie en ’s middags sta ik alweer met een nieuw werkshirtje aan om wat klusje in het hostel te doen. Als staff member slaap je ook in een huis naast het hostel en heb je dus iets meer conform. Tevens ook 50% korting op drankjes bij de bar en gratis gebruik maken van de gym. Reizen betekend ook slim zijn.

Ondanks dat ik het hostelleven niet zo chill vind, zie ik het ergens ook als uitdaging om te zorgen dat ik daar het beste uithaal. In het hostelleven word ik snel afgeleid door alle prikkels om me heen en is het moeilijk om het partyleven te ontwijken omdat je anders vaak buiten de boot valt. Ik voel me momenteel even niet 100% happy omdat ik door mensen omringd bent waar ik me niet mee identificeer. Dat heeft dus momenteel even grote invloed op mijn gemoedsstemming. Zo ook dat namelijk soms echt even vrienden van thuis mis. De mensen om me heen kan ik momenteel niet veranderen dus daar zal ik even mee moeten dealen. De enige die echter momenteel verandering kan brengen in mijn gemoedsstemming ben ik zelf. Dus ik besluit te focussen op de dingen die me goed doen. Als ik een party afzeg en daardoor beoordeeld wordt als saai, ga ik dus dit keer niks om geven. Ik ga lekker even focussen op mijn eigen leventje. Gelukkig is dat makkelijk hier op reis omdat ik vrij ben om te doen wat ik wil en kan gaan en staan waar ik wil.

Ervaring werken in het hostel

Het dragen van het ‘staffmember’ shirt maakt dat mensen je anders aanspreken of naar je kijken. Dat vind ik wel leuk, maar de werkzaamheden niet. Het is geen zwaar werk, maar simpel, stom en vies werk waar ik totaal geen voldoening uithaal. Pannenkoeken bakken in de ochtend, bedden opmaken of de troep opruimen van een ander. Ik vraag mezelf ineens met een dikke hoofdletters af: WAAROM? Heb ik ja gezegd tegen dit baantje voor een beetje gratis accommodatie. Ik heb gewoon een baan bij Dundee’s Restaurant waar ik een salaris heb. Is dat nog niet genoeg Annick? Mijn gemoedsstemming wordt door het werk zeer gedempt. GVD, ik ben niet op reis denk ik bij mezelf om zulke dingen te doen. Ik voel me vies en leef even in wat minder comfort. En daar wordt ik even een beetje crazy van. Leven uit die stomme backpack, slapen met 5 vreemden op een kamer waarvan één jongen kei hard snurkt. Mm ik mis thuis eventjes. Ik ben daarom de dagen aan het aftellen. Gelukkig is mijn kracht weer mijn positivisme want ik denk er aan dat ik weer en ervaring rijker ben, geld aan het besparen ben en daarmee vervolgens leuke dingen mee kan doen. Tevens zijn zulke (ervarings)momenten ook belangrijk om te realiseren wat je niet wilt en te zorgen dat je de dingen doet die je wel wilt. Het levert met dus toch weer veel op.
Wat ik vooral geleerd heb is leren hoe ik op plaatsen met veel afleiding, focus houd op mijn eigen ding. Het besef hoeveel invloed mensen om je heen hebben. Ik weet dat ik graag omringt ben met mensen waar ik zelf energie van krijg of die me inspireren. Mijn heimwee gevoel van afgelopen dagen is dus zeer goed te verklaren. Ik mis mijn lieve vrienden wel even maar dat is een goed teken.
Tevens leer ik mezelf steeds beter kennen, weet ik wat me gelukkig maakt en kom ik tot een grote ontdekking. In mijn volgende blog ga ik een stukje bloot gegeven over mijn grote ontdekkingen. Ben jij nu al nieuwsgierig? Tot snel dan!

2 Reacties

  1. Peter en Anita van den Eijnden:
    7 juli 2018
    Hoi hoi Annick, wat een leven en wat een keuzes !! Wij hopen dat je de juiste keuzes maakt ..
    Lieve groetjes van Peter en Anita :-)
  2. Marianne Hack:
    7 juli 2018
    Hoi Lieverd, weer bedankt voor he prachtige beslag.Wat heb je het druk met het maken van de juiste beslissingen.Maar weet zeker dat alles weer op z'n pootjes terecht komt,blijf je lieve hartje💕maar volgen.Kijk wel uit dat je niet teveel hooi op je vork neemt want dat werkt ook niet mee om tijd en rust te vinden om he hoofd goed leeg te maken. We kijken weer uit naar je volgende prachtige verslag en ondertussen blijf ik veel aan je denken. Tot snel lieve schat, I love you 💕💕💋💋