Hoog bezoek in Australië

Back on the road
Ik heb mijn thuis verlaten, want ik ben weg uit Apollo Bay. Het lege buikpijn gevoel verdwijnt alweer snel, want zodra ik Melbourne binnen kom gereden voelt het alweer vertrouwd. Melbourne is namelijk voor mij bekend terrein. Tevens komen er meteen geweldig leuke herinneringen naar boven van mijn eerste week Australië. Ik heb de stad al gezien, dus je zult je misschien afvragen wat ik daar ga doen 3 dagen lang. Nou mijn dagen zitten propvol met leuke dingen. Ik ben namelijk weer terug in een grote stad. En wat gebeurd er onder andere als een meisje in een grote stad is? Precies: Shopping time. Eindelijk kan ik weer even lekker shoppen en wat leuke nieuwe dingen kopen. Ik wil er natuurlijk wel leuk en goed verzorgd uitzien als ik met mijn toppers sta op te wachten. Daarnaast ga ik weer afspreken met eerdere gemaakte reisgenootjes om even bij te kletsen. Netwerken en contacten warm houden is altijd handig en fijn voor op reis. Mijn netwerk van thuis heb ik hier  niet. Alhoewel ik daar een beetje over lieg. Want je zult het misschien niet geloven, maar het thuisfront is soms echt letterlijk heel dichtbij. Mijn dorpsgenotoen, ‘de Veldhovenaren’ zijn hier genoeg  te vinden in Australie en niet meer op twee handen te tellen, bizar soms. Tot nu toe heb ik ook al met twee Veldhovenaren gereist. Hoewel volgende week bezoek uit de Vennekerhei langs komt, is iemand hen al voor. Vanavond ga ik namelijk samen met mijn straatgenoot en ex-werkcollega Luke, koningsnacht vieren in Melbourne. Jaja, ook al zijn we in Australië, we drinken wel een biertje op Willem’s verjaardag!
Er is een groot Kingsday feest georganiseerd  in Melbourne waarbij meer dan 600 tickets zijn verkocht. Wat een stelletje kudde dieren zijn we toch hé. Soort zoekt soort en Nederlanders zoeken altijd wel een reden voor feest. Met mijn straatgenoot en 600 andere Dutchies om me heen drink ik een biertje, loop ik in oranje kleren de polonaise te hossen en zing ik luid mee met Guus Meeuwis. Mijn Australië gevoel is even volledig verdwenen. Als ik terugkom in het hostel moet ik wel weer even wennen aan dat hostel leventje na 4,5 maand. Geen eigen kamer met kingsize bed even. Ik moet in het donker het stapelbed in klimmen want als ik de lamp aan doe worden de andere wakker. Als ik eenmaal in mijn bed lig, kan ik niet slapen want twee kamergenoten liggen te snurken, dus gaan mijn oordoppen in. En om te zorgen dat ik niet na twee uur al wakker wordt van het licht dat door de kamer komt, doe ik ook maar een slaapmaskertje op. Ohja,.. en als ik wakker wordt vergas ik bijna van de drank en het knoflook walm die op de kamer hangt...Dit is even het backpack leventje.  

Het aftellen is begonnen.
Ineens merk ik dat ik een andere bril op heb. Als ik namelijk nu door mijn bril kijk zie ik een agenda waarin de dagen worden afgeteld. Over een aantal dagen ga ik namelijk hoogbezoek ontvangen  op Sydney Airport. Het is daarom tijd om mijn tocht te vervolgen in noordelijke richting. Ik moet zorgen dat ik over één week zeker in Sydney ben. De reisopties zonder auto zijn beperkt. 1) vliegen 2) liften. Als echte kletskont en avonturier gaat mijn voorkeur uit naar optie twee; lliften. Vliegen is de makkelijkste optie en kan altijd nog als ik geen lift vind. Als jullie het woordje liften horen krijgen jullie vast het beeld in je hoofd dat iemand hopeloos langs de weg staat met een dikke rugzak en een bordje in de hand met mijn bestemming erop. Sorry jongens, maar dat is toch echt verleden tijd. Want tegenwoordig gaat alles via de telefoon en social media. Ik plaatste een aantal dagen geleden een berichtje op de Facebook pagina van ‘Dutchies in Australië’ met als titel: Lift gezocht Melbourne to Sydney. Nog geen uur later kreeg ik al bericht dat er nog bij een aantal meiden een plaatsje over was in de auto. Ik ken de meiden niet, maar als ik op de facebook pagina van één van de meiden kijk geloof ik het bijna niet , maar ze komt uit Veldhoven. Oké, ik ga met ze mee dacht ik. Huppakee, zo snel is het alweer geregeld. Met al mijn spullen kom ik bij hun auto aan. We schudden elkaar de hand en zijn klaar om te gaan. Daar zit je dan, met vier vreemden meiden in de auto en staat er een rit van 12 uur voor de boeg. In Nederland zou ik niet zomaar met vreemden ineens naar Zuid-Frankrijk rijden.. maar hier in het backpack wereldje kan het allemaal. Geweldig hoe makkelijk je er van word. Gedurende de rit worden de oren van elkaars kop gekletst en weten we misschien wel meer van elkaar dan onze eigen vrienden van thuis. De tijd vliegt voorbij en na 12 uur rijden ben je dan ineens in Sydney en heb ik ook meteen een slaapplek weten te fixen voor één week. Het was zo vreselijk gezellig in de auto en het klikte goed met de meiden dat ze me hadden aangeboden dat ik een weekje bij hen in het appartement mocht slapen. Kijk, de keuze om voor de optie liften te gaan, bespaard me één week hostelleven, brengt nieuwe ervaringen en levert nieuwe vriendenschappen op. Ik heb dus geen seconde spijt van de keuze om te liften.
Ineens woon ik een weekje in het hartje van Sydney, heb ik zeven nieuwe huisgenoten en voel ik meteen dat ik erbij hoor. Mee de weekboodschappen doen, samen koken, samen dagjes naar het strand en stappen. Ik krijg meteen het Utrechtse studentenhuis gevoel terug.. Stiekem had ik het samenwonen met leeftijdsgenoten wel gemist. De kleine dingen zoals ’de vrouwelijke kleding crisis voor het uitgaan’, of samen ontbijten op het balkon, kon ik weer vreselijk van genieten.
De stad Sydney wil ik nog niet helemaal gaan ontdekken want ik doe dat liever met mama, Paul en Rens. Tevens vragen de jongens (vier Duitse reis jongens waar de Nederlandse meiden mee samen wonen uit het huis) of ik met ze mee wil gaan surfen. Ik denk; yes, why not, Let’s go. De week vliegt weer voorbij want ineens is het nog maar één nachtje slapen en dan sta ik met een brede glimlach van oor tot oor op Sydney Airport.
Met mijn hele hebben en houden (dat was een hele work-out opzich te noemen) loop ik over de straten van Sydney op weg naar het hotel waar we gaan verblijven.

Ik ben een beetje gespannen, dus ik zorg dat ik ruim op tijd bij de aankomsthal van Sydney ben. Als ik  moet wachten bestel ik een happy meal en maak een selfie met de box. HAPPY ME(al) zet ik er al bij. Sorry droge woord humor...
En dan zie ik op mijn telefoon een bericht van mama: ‘’we zijn geland’. Oh god denk ik. Ik loop snel naar de aankomsthal en word al wat nerveus. Ik loop rond, ga weer zitten, sta weer op. Ik zie ze nog niet, maar mijn mond hoeken scheuren bijna uit. Ik heb een glimlach van oor tot oor. De kriebels gieren door mijn lijf, het duurt en het duurt maar en de spanning loopt op. Ik sta weer op, check de aankomst tijd nogmaals. Elke minuut lijkt wel een uur te duren. Ik pak maar een kauwgom om mijn energie daar op los te laten. Ik kijk steeds van links naar rechts om te kijken uit welke deur ze komen.
En dan hoor ik daar ineens: ‘Hey Annie. Rens roept hard. Uit intense blijdschap wil ik meteen naar ze toe rennen. Ik werd door de security meteen terug geduwt want ik mocht de lijn niet overschrijden. Yeah, welkom op Australische bodem. Dikke knuffels werden er gegeven en natuurlijk even een foto’tje dat we weer herenigd zijn. Allemaal zeggen we trouwens ook dat het niet lijkt alsof we elkaar al 7 maanden niet meer hebben gezien, maar dat het ook zo maar 2 maanden hadden kunnen zijn.  Vertrouwd en normaal. Eindelijk kunnen we weer gezellig in real-life kletsen, lachen, verhalen delen en ervaringen samen maken. Ik voel me zo vereerd, bijzonder en geliefd. Gaaf dat hun een deel van dit prachtige land waar ik momenteel verblijf kunnen bewonderen. Wat nog gaver is dat ik dat samen met hun kan doen.
Als we een taxi nemen naar het hotel past alle bagage niet eens in de achterbak van de taxi. Wat hebben ze toch allemaal veel spullen bij. ’S avonds had ik in de gaten dat één handbagage tas vol kado’s zat voor mij. Kaartjes, beauty prodSucten, snoepjes en knuffels. Super lief!!! BIj het ontvangen van deze dingen liepen de tranen over mijn wangen. Ik mis het om jullie een liefdevolle knuffel te  kunnen geven vanuit dankbaarheid! Helaas kan ik die voorlopig nog niet geven maar één geluk, ik spaar het gewoon op waardoor de knuffel als ik terug ben des te meer intents zal zijn. Nogmaals bedankt voor de lieve woorden en kado'tjes.

Er staat een prachtige reis voor de boeg de komende 4  weken waarbij ik  van elke minuut wil gaan genieten. Hoe deze weken samen zijn hoeven jullie niet te lezen maar kunnen jullie achteraf van deze toppers zelf horen:)!

Tot snel weer x