Hello-Goodbye Tragedie

Hello-Goodbye tragedie

En daar sta je dan weer… Met al je spullen op het vliegveld. Dit keer zwaaien die toppers mij niet uit, maar zwaai ik hun uit.  En waar ik 4 weken geleden kriebels in mijn buik had om deze lieverds te ontvangen, heb ik nu een leegbuikgevoel omdat ik weer afscheid moet nemen. In 8 maanden tijd heb ik al heel vaak gedag gezegd, maar dit afscheid was natuurlijk wel de moeilijkste doei.  Vier weken lang samen gereisd, ongelofelijk veel mooie natuur gezien, ones-in-a-life-time ervaringen gemaakt en uren lang gereden, gegeten en gekletst. We hebben zo’n geweldig mooie reis gemaakt en ontzettend genoten dat het nu toch wel weer even slikken was. Vooral omdat het afscheid nemen met een dubbelgevoel was. Want wanneer ik jullie lieverds weer zie is dat grote vraag. Afgelopen week heb ik namelijk het bewijs ontvangen dat ik nog één jaar mag blijven na mijn eerste jaar in Australië. Dat betekent dat ik  nog 18 maanden mag blijven. Ik ben helemaal blij, want het zorgt voor meer mogelijkheden en minder tijdsdruk. Het betekent helaas wel dat ik misschien nog langer van huis weg ga zijn. 
Ik kan het afscheid heel lang en heel moeilijk voor mezelf maken en steeds denken,,, ik ga ze misschien weer voor lange tijd gaan missen. Maar ik probeer mijn positieve mindset weer te gebruiken en zeg tegen mezelf: ‘Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Gelukkig vliegt de tijd dus die tijd van(terug) komen komt er voor ik het weet ook weer aan’. Afgelopen maand was een extra speciale tijd, het was zo fijn en bijzonder dat ze zijn overgekomen. We hebben een avontuur en ervaringen gemaakt die niemand ons meer afpakt. Tevens hebben ze kunnen proeven hoe fijn het hier is, met eigen ogen kunnen zien hoe mooi het hier is en kunnen ervaren hoe makkelijk het reizen hier is. Ze lieten me daarom misschien met een geruster hart achter. Stiekem ook wel een beetje met een jaloers gevoel omdat ik nog langer van dit leven kan genieten. Op het moment dat we de laatste knuffels en kussen aan elkaar gaven, had ik het gevoel dat iedereen naar ons keek. Het voelde even zoals een Hello Goodbye tragedie, maar daar gaf ik niks om. Ik voelde me beren gezegend dat mijn familie me is komen opzoeken en ergens ook berengezegd dat ik nog kan en mag blijven.

Ik loop de vertrekhal uit, zwaaide nog één keer en gaf een handkus als een laatste goodbye. Er gaat een onbeschrijfelijk gevoel door me heen, want dit gevoel was weer anders dan op de luchthaven de eerste keer. Leegte omdat ik afscheid neem, maar warm door alle liefde die ik voel, rijk door de nieuwe ervaringen die zijn gemaakt, dankbaar omdat we dit kunnen doen en ik voel me vol leven omdat er weer nieuw avontuur staat te wachten.

Back to the basic
Van luxe hotelleven terug naar het backpackleven is wel weer even wennen. Als ik ’s ochtends wakker word denk ik namelijk meteen shit… ik moet eerst boodschappen doen voor een ontbijtje. Gelukkig bood het hostel een gratis (uitgebreid) ontbijt aan. Van yoghurt, cereals, toast, vers fruit en zelfs pannenkoeken. Ik nam mijn woorden terug en hoef niet te klagen.. soms is het backpackleven ook ‘pretty good’.
Ik ben weer in een nieuwe stad dus dat betekend dat ik weer ontdekkertje ga spelen. De stad gaan verkennen, rond ga neuzen wat er te doen is en vooral proberen te ontdekken wat voor gevoel ik erbij krijg. Het (nog altijd) lekkere zonnige weer geeft natuurlijk grote invloed, maar de city Cairns gaat me wel bevallen. Ik ontdek ook wat me minder bevalt en dat is toch wel de houding van mensen in het hostelleven. De meeste backpackers (zeg 70%) in hostels zijn lui, échte partygangers, kortverblijfer en onverzorgd,,, met andere woorden het tegenovergestelde van mij. Hoe gezellig het hostel ook is want er is genoeg te beleven doordat er 150 mensen kunnen slapen. Ik voel ook dat ik graag snel weg ben uit het party, en lazy hostelleven. Maar waar ik naar toe wil? Wat ik wil gaan doen? Met wie ik wat wil doe ? Dat zijn vragen waar ik 100 verschillende antwoorden op kan geven. Ik heb geen plan, ik kan gaan en staan waar ik wil, maar ik weet niet hoe ik de komende periode even ga indelen. Dit zorgt ervoor dat mijn hoofd ineens aanvoelt als flipperkast. Ineens word ik gek van de hoeveelheid vrijheid en geen structuur. De eindeloze vrijheid levert momenteel zelfs, raar maar waar, stress op. Als jij dit leest denk je misschien wel: Ik zou wel willen dat ik één dagje helemaal niks had of misschien één weekend. Maar ook jullie vinden een bepaalde dag structuur of ritme prettig,.. we zijn tenslotte Nederlanders.  Mijn rusteloze karakter komt dus momenteel weer sterkt naar boven… en daar moet ik vooral mentaal mee leren dealen.
In Melbourne kwam ik ook aan zonder plan en was het gewoon go with the flow. Dat pakte toen ontzettend snel en verrassend goed uit. Ik houd me daarom maar vast aan die ervaring en zeg dan ook tegen mezelf : ‘Keep calm and go with the flow’. Anderzijds bereid ik me stiekem ook al een beetje voor op de éérste tegenslag in mijn reis. Gelukkig laat mijn karaktereigenschap ‘ondernemendheid’ mij nooit in de steek en zit ik op dag twee alweer in de bibliotheek. ‘Actie in de tent’ denk ik. Met mijn CV onder mijn arm loop ik de bibliotheek uit en wil ik weer opzoek naar werk. Het vinden van een baantje blijkt echter momenteel moeilijk te zijn in Cairns, aangezien het winter is in Australië. Winter in Cairns is anders net zomer te noemen (25 graden met zon) dus iedereen uit Zuid-Australië gaat in Noord Australië overwinteren. De backpackers met geld zijn hier momenteel ook niet te vinden want die verlaten Australië om te overwinteren in Azië.
Mijn gedachte gaan van wonen, werken en settelen in Cairns ineens over naar op reis naar Azië of even terug op vakantie naar Nederland. Ik heb namelijk niet meteen weer geld nodig want ik heb gespaard en dat moet ik ook uitgeven natuurlijk. Echter ben ik niet het type reiziger dat altijd ‘on the road is’ en uit haar backpack wil leven. Na 7 weken te hebben gereisd vind ik het wel weer tijd om iets nuttigs te doen. En als ik mezelf op reis ergens tegen kom is het wel over dat laatste. Waarom wil ik altijd productiviteitsgevoel of resultaat behalen? Als ik ’s ochtends met mijn laptop en mijn to do list lijst een ontbijt aan het nemen ben, vraag ik de andere reizigers hoe zei tot productiviteit of voldaan gevoel komen. Tot mijn verbazig was ik niet de enige die soms knettergek werd van het ‘hak op de tak’ leventje. Veel langtermijn backpackers hadden ook moeite met één dag structuur creëren of dingen afgevinkt krijgen. De korttermijn reizigers konden zich daar beter bij neerleggen en genoten optimaal van het luie reisleventje. Maar toch ook voelde zij zich wel nuttig omdat ze goed verwoorden dat het reizen (alle plaatsen, indrukken, mensen, belevenissen en ervaringen) één grote levensles aanzich is. Ik probeer dat ook vaak te beseffen, maar toch ga ik doen waar ik me goed bij voel. Niet te lang niksen en nieuwe ervaringen maken.

Wat die nieuwe ervaring is, zal ik deels verklappen… het is op zowel woon- als werkgebied.