de Great Ocean Road (voor de tweede keer)

Dag 26, 27 en 28 de dagen met Jules
Jullie zullen wel denken, Who is Jules? Nou ik kan je vertellen dat ik ook maar een paar dingen van hem weet tot nu toe. 1) Hoe hij eruit ziet. 2) Hij komt uit België 3) Hij reist al één jaar rond over de wereld 4) Hij heeft een eigen auto en 5) Hij wil mij een lift geven naar Apollo Bay.

Deze informatie heb ik van Facebook en uit een telefoongesprek van 5 minuten. Zoals eerder gezegd moest  ik zorgen dat ik vanuit Adelaide weer bij Apollo Bay kwam, omdat ik moest beginnen met werken. Dat stuk is ongeveer zo’n 1000km, dus even met het openbaar vervoer zat er niet in. Ik had daarom via Facebook gevraagd wie 8 dec. vanuit Adelaide richting Melbourne (Apollo  Bay ligt 2uur van Melbourne af) vertrok . Jules antwoordde op mijn bericht en zodoende hadden we contact.
Liften in Australie is heel normaal onder backpackers. Het is vaak een win-win situatie. Als je alleen reist is het ten eerste (vaak) gezelliger om samen te reizen. Ten tweede is het ook nog eens goedkoper omdat je de kosten kan delen. Jules wilde wel een aantal keer stoppen onderweg om de mooie kustlijn (Great Ocean Road) of landschappen te bekijken. We gaan daarom twee nachten overnachten onderweg.
Ik zat van te voren te bedenken of ik eerlijk tegen mijn ouders ging vertellen dat ik met Jules mee ging liften. Want ik zit als meisje, andere kant van de wereld en ga alleen met een vreemde jongen drie dagen op pad zonder dat ze hem ken. Voor hun is zoiets heel spannend of misschien zelfs wel een beetje eng om te horen. Maar ik ben opgevoed met eerlijkheid duurt het langst en ik kan niet liegen, dus ik heb het een paar dagen van te voren ook gewoon eerlijk gezegd. Tevens weten ze ook dat ik een verstandige meid.
Ik vond het zelf niet extreem spannend ofzo want ik was allang blij dat ik iemand had gevonden zodat ik optijd in Apollo Bay kwam. Ik had tevens ook weer met mezelf goed afgesproken dat ik goed naar mijn gevoel ga luisteren.

De ontmoeting was daar. Midden in Adelaide dropte de meiden mij bij de auto van Jules en werden mijn spullen van de ene camper weer over geschouwd naar het volgende vervoersmiddel, de auto.
Mijn spullen zorgde ervoor dat de halve auto van Jules vol was. Gelukkig hoefden er geen andere reizigers meer mee.  De eerste minuten voelde goed. Hij was netjes, aardig en zag er betrouwbaar uit. Ik durfde mee en de meiden durfden mij ook met een gerust hart bij hem in de auto te zetten.
Met  een dikke knuffel zeg ik de meiden gedag.  Gelukkig niet voor lang, want over een paar dagen komen ze al langs op mijn nieuwe woon- en werkplek, Apollo Bay. Zij willen alleen graag nog een aantal dagen in Adelaide verblijven om de stad te bekijken.

Voordat we beginnen aan de tocht naar de eerste overnachtingplaats gaan we eerst samen boodschapjes doen. Gelukkig lagen we met eten op één lijn, dus dat was snel gedaan.
We zijn klaar voor vertrek en de autogesprekken beginnen. Het was voor mij ideaal dat ik gewoon Nederlands kon praten met hem. Zoals jullie weten houd ik van lekker kletsen, maar hij hield anders ook wel van babbelen. We ratelden aan een stuk samen en binnen een paar uur kende ik die jongen al ineens verdomd goed.  Heel grappig eigenlijk. We hadden tevens ook veel gelachen want de Belgische woorden die uit zijn mond kwamen, kon ik gewoon verstaan. De moeder van mijn vader is namelijk Belgisch.

’s Avonds maken we op de camping een diner en zetten we het tentje op. Oeps even spannend om nu langs een vreemde te kruipen in een tentje. Om te zorgen dat hij niet in mijn persoonlijke ruimte kwam, kroop ik lekker veilig in mijn eigen slaapzak. Het was tevens ook  een koude nacht dus ik had heel wat laagjes kleding aangedaan. Slaapzacht…

Dag 29
Ik word wakker en heb eigenlijk prima geslapen. Fijn dat ik geen moeilijke slaper ben en zelfs op vreemde plekken met vreemden goed kan slapen.
Vandaag staat er een hike in Grampions Nationaal Park op de planning . Ik ben daar al een keer geweest tjidens mijn eerste roadtrip met de vier meiden. We kiezen daarom om een andere hike route te kiezen zodat het ook nog leuk is voor mij. Als we samen aan het hiken zijn denk iedereen vast een zeker dat we een koppel zijn. Nou mooi niet hoor. Jullie zullen vast wel denken: romantisch samen in een tentje slapen, samen activiteiten doen en uren lang met elkaar babbelen. De setting om het samen meer dan gezellig te hebben klinkt helemaal perfect. Maar nee hoor, mijn gevoel voelde geen magnetische aantrekkingskracht  en zei toch echt wel… nee bedankt!
Ik probeerde dan ook heel bescheiden en wat terughoudender te blijven om geen verkeerde signalen af te geven. Nou dat terughoudende is voor mij als Brabander en extreem extrovert persoon sowieso nogal moeilijk.  Maar nu ik door alle gave ervaringen bijna explodeer van positieve energie en van alle kanten straal is het wel een hele moeilijke opgaven. Ik kan mijn energie nu ook niet bedrukken en me anders voor doen dan ik  ben. Ik blijf daarom ook gewoon lekker mezelf.
Die extroverte eigenschap beschouw ik echt als een groot voordeel en met reizen heb ik er ook extreem veel plezier van. Tot nu toe voel ik mezelf niet alleen heel snel om mijn gemak in nieuwe situaties, maar voelen de mensen zich ook op het gemak met mij in het bijzijn. Ze beschouwen mijn aanwezigheid dan ook snel als fijn en vinden mijn gezelschap leuk. Ze benoemen me hier ook vaak als de sociale gangmaker. Ik weet dit omdat anderen dit al een aantal keren tegen mij hebben gezegd of in mijn boekje hebben opgeschreven.  Ik vind dat echt super leuk om te horen en ik krijg er ook meer zelfvertrouwen van, want ik zie het als een dik compliment. Alleen krijg ik er wel een benauwd gevoel van als sommige jongens  gaan vragen of we later in Australië nog eens samen gaan reizen of zo iets. Sommige meiden zijn jaloers en noemen me dan fixertje.  Nou ik kan je vertellen, ik doe niks geks en ben gewoon mezelf. Tot nu toe nog geen behoefte gehad in nabijheid of vastigheid. Ik denk juist lang leven de VRIJHEID en zeg daarom telkens: Bedankt voor de gezelligheid en fijne reis verder… Ik heb het namelijk al druk genoeg om al die duizenden prikkels, die ik binnen krijg, te verwerken. Daar kunnen echte geen extra prikkels meer bij, haha.

Oeps.. wat schrijf ik weer veel en geef ik me open. Haha, dit typeert meteen weer mijn karakter… niet goed weten te stoppen en weinig schaamte voor iets hebben.

Dag 30
Vandaag is het dan zover… de dag dat ik aangekomen op mijn woon- en werkplek. Als ik ’s ochtends in de auto stap merk ik dat ik rustiger ben. Ik ben niet helemaal in mijn sas en dat had een paar redenen. Allereerst omdat ik afgelopen dagen geen bereik had mijn telefoon en ik wist dat mijn ouders zich zorgen om mij maakte of alles nog goed ging. Tot nu toe laat ik bijna om de dag zeker wel iets van me horen. Nu was ik met een vreemde op pad en hadden ze al bijna drie dagen niks van me vernomen. Ik begrijp die zorgen zeker en ik voelde mezelf er ook niet lekker bij. Ten tweede voelde ik toch wel een beetje spanning in mijn lijf omdat ik me dadelijk op één plek moet gaan settelen waar niks nog vertrouwd voor me is.  Weer écht even op eigen benen staan. Ten derde omdat mijn lichaam ook wel voelde dat ik ergens ook helemaal op was van de afgelopen weken. Afgelopen drie weken heb ik namelijk aan één stuk door telkens gereisd, extreem veel gezien en gedaan, 24/7 omringd geweest met mensen en bijna geen moment voor mezelf had. Hoogstens 3 uurtjes.
Ik keek er daarom ook erg naar uit om even een rustpunt te gaan krijgen in mijn reis.
Gelukkig heb ik 2,5 week geleden Apollo Bay al gepasseerd en heb ik mijn werkplek en eigenaar al gezien. Hoe mijn woonplek is, is nog wel totaal nieuw, want die heb ik nog niet gezien. Ik weet alleen wel dat ik een privékamer heb.
Mijn emoties zijn vandaag wel even een rollercoaster.  Want ik ben ook mega aan het genieten want we rijden vandaag langs één van de mooiste kustlijnen van Australie waardoor ik ook geen tijd heb om  na te denken. Tevens geniet ik ook van de spanning voor het onbekende wat er op me te wachten staat. Ik zie het telkens als een leuke uitdaging om er weer het beste van te gaan maken. No matter what, i gonna rock it!
Vandaag word ik gewoon na 3 dagen leuke met een vreemde afgezet bij mijn woon- en werkplek voor de komende tijd aan de andere kant van de wereld. Alsof het allemaal heel normaal is. NEEE… dat is het helemaal niet, maar ik heb amper tijd om stil te staan bij zulke dingen. Bij  het moment van beseffen voel ik mezelf wel weer met 10 centimeter groeien.

We komen aan op mijn werk en de eigenaar zie mij binnen komen als een stuiterbal. Dat had hij goed gezien want ik zit vol adrenaline. Hij geeft mij daarom morgen een dagje vrij om even mezelf te kunnen settelen en om wat te relaxen. Lane Back zegt hij… dat is ook echt de sfeer van Australie. No worries.. no problem,… relax… Dat ben ik als kleine druktemakertje niet gewend en moet ik hier ook echt gaan leren!

Toen ik op mijn woonplek aan kwam voelde het niet extreem raar. Ik huur en slaapkamer bij een vrouw, genaamd Kath, in huis. De vrouw was enthousiast, vriendelijk en hete me van Harte welkom. Ik kreeg de sleutel meteen en ze gaf een 10 minuten rondleiding door haar huis. Ik schudde de hand met haar zoontje, mijn andere huisgenoot (18 jarige jongen) en zei de twee honden gedag. Na een kwartier moest zij alweer gaan en liet ze me achter, Doei Annick, See Ya.
Hé, daar stond ik dan ineens in haar huis wat de komende maanden ook mijn huis gaat worden. Toch wel even apart dat die vrouw mij meteen zo toevertrouwd in haar huis terwijl we elkaar pas 15 minuten kennen. Dat gaf ergens ook een heel gast vrijgevoel.  Achja, ik begon vast lekker met het uitpakken van mijn spullentjes. Yes eindelijk weer een groot kingsize bed en een klerenkast. Heerlijk om even niet meer uit die backpack te leven na 3 maanden. Dat betekent ook wel weer zelf de was doen.  Gelukkig heb ik al op mezelf gewoond in Utrecht en is dat allemaal geen probleem voor mij. Ik laat het allemaal even bezinken en ga ’s avonds slapen met een rijk gevoel van afgelopen weken en een kicke gevoel dat er een nieuwe hoofdstuk hier gaat beginnen en fijn dat er weer ritme gaat komen :)!
Stom eigenlijk hé, dat we als mens soms zo kunnen verlangen of houden van een ritme.
 
Of ik me snel thuis voel op deze plek  of toch ineens diep eenzaam voel  in mijn eerste week lezen jullie in mijn volgende blog weer.